| |
Είναι το σώμα μου καπνός, και εσύ ήσουνα η φλόγα.
Με μία σπίθα μοναχά, ό,τι χτιζόταν πυρκαγιά.
Κρανίου τόπος, το άσυλό σου.
Ερυθρό κάρβουνο η καρδιά, οι χτύποι τρεμοσβήνουν.
Το μόνο φως που μένει, σε ένα τοπίο πλέον νεκρό.
Του έρωτα σου τα φτερά, τη στάχτη ανασηκώνουν.
Τα σύννεφα μαζεύονται, ζωή να ξαναανθίσουν.
Και πέφτουν δάκρυα βροχή, και γίνομαι αλισίβα.
Σεντόνια ονείρων βρώμικα, να πλύνω, να τ'ασπρίσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
