| |
| | Οδύσσεια |  | | |
Δε σε γνώρισα τώρα, δεν το νιώθω αυτό,
κάτι άλλο μας δένει, από εμάς πιο παλιό.
Δε γεννήθηκε τώρα το συναίσθημα αυτό,
κάτι άλλο θυμίζει, κάτι που νοσταλγώ.
Μακριά σ' άλλα μέρη τόσα χρόνια σκληρά,
ψάχνοντας την Ιθάκη με τα μάτια υγρά.
Και εσύ τους μνηστήρες για καιρό απωθείς,
μόνη στέκεις κι υφαίνεις όνειρα από ψυχής...
Δε σε γνώρισα τώρα, δεν το νιώθω αυτό,
σαν να γύρισα νιώθω σε έναν τόπο γνωστό.
Από εσένα είχα φύγει κι επιστρέφω εδώ,
στην ψυχή Πηνελόπη κι Οδυσσέας εγώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Αγιοβλασιτης
10-09-2020 @ 16:55 | Ωραίο...
::up.:: ::theos.:: ::up.:: | | -Ειρήνη-
11-09-2020 @ 07:29 | Κάτι παραπάνω από ωραίο... θυμίζει λιγο το ρεφρέν "σ' έχω δει κάπου, κάπου σε ξέρω/ τα μάτια σου αυτά μου είναι τόσο γνωστά..." αλλά είναι παραπάνω κι από αυτό... και δεν είναι κάποια που ξέρει από παλιά... του είναι άγνωστη μεν, αλλά είναι κάποια που του μοιάζει κι αυτό αναγνωρίζει σ' αυτή, ένα δικό του ξεχασμένο κομμάτι που του το φέρνει στην επιφάνεια, σα να υπάρχει ένας κοινός τόπος όπου συναντιούνται, έτσι το διαβάζω... και υπάρχει τρυφερότητα στους στίχους σου, κάτι που δύσκολα βγαίνει σε ποίημα. | | ItsMeKyr
11-09-2020 @ 08:10 | Αυτό ακριβώς προσπάθησα να αποδώσω! ::yes.:: Σε ευχαριστώ! | | -Ειρήνη-
12-09-2020 @ 08:48 | Να 'σαι καλά! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
