stixoi.info: ενα συγνωμη σε εκεινον τον υπέροχο σκύλο

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

ενα συγνωμη σε εκεινον τον υπέροχο σκύλο

Ενα συγνώμη σε εκείνον τον υπεροχο σκύλο

Την συναντούσε συχνά στον χωμάτινο δρόμο που διέσχιζε το καταπράσινο δασάκι έξω από την πόλη . Εκείνη μία λαμπερή όμορφη νεαρή κυρία ,εκείνος ένας μεσήλικας συνηθισμένος ανθρωπάκος . Συναντιόταν τυχαία τα απογεύματα που έβγαζαν τα σκυλιά τους για βόλτα . Η κοπέλα με το όμορφο νεαρό μεγαλόσωμο καφέ λαμπραντόρ και εκείνος με το γέρικο ημίαιμο σκυλί του . Και είχαν πια γνωριστεί... ήξερε το όνομά της και μάλλον και εκείνη ήξερε το δικό του . Και ίσως να την είχε γνωρίσει καλύτερα όμως δυστυχώς για εκείνον το σκυλί τής κοπέλας ήταν πάντα πολύ επιθετικό στο δικό του σκυλί και έτσι αναγκαστικά προσπερνούσε ο ένας τον άλλον χωρίς την ευκαιρία για λίγη κουβέντα παραπάνω. Και ενιωθε τόσο όμορφα όταν της μιλούσε ....ίσως να ήταν η καλύτερη στιγμή της ημέρας του . Και του το κρατούσε του σκυλιού γιατί το θεωρούσε υπεύθυνο για την απόσταση που έπρεπε να κρατάει από εκείνη . Ένα απόγευμα όμως την συνάντησε εκεί στον χωμάτινο δρόμο κλαμένη . Κρατούσε στα χέρια της ένα άσπρο λουλούδι που ετοιμαζόταν να το αφήσει σε ένα σωρό από γουλιά και πέτρες που σκέπαζαν φρέσκοσκαμμένο χώμα στην πλαγιά στην άκρη του δρόμου. Δεν άργησε να καταλάβει . Εκεί είχε θάψει το σκυλί της . Δίχως λόγια την πήρε στην αγκαλιά του προσπαθώντας να της πάρει και τον πόνο και το παράπονο και την θλίψη . Και πρέπει μάλλον να κατάφερε να πάρει και να φορτωθεί πολύ πολύ πόνο και θλίψη γιατί για καιρό πονούσε και εκείνος . Δεν την ξαναείδε ποτέ από τότε . Και κατάλαβε με τον δύσκολο τρόπο ότι εκείνο το σκυλί τελικά δεν τους τους κρατούσε σε απόσταση αλλά εκείνο ήταν που τους έφερνε κοντά...

Α.Π.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 4 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Αταξινόμητα Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

δεν υπαρχεις στο μελανι της γραμμης

Αγιοβλασιτης 10-09-2020 @ 16:57	::up.:: ::up.:: ::up.::
-Ειρήνη- 11-09-2020 @ 07:39	Ωραία η ιστορία σου, Παναγή. Αλλά γιατί συνηθισμένος; Καθόλου συνηθισμένος δεν είναι. Η σκηνή που την αγκαλιάζει και της παίρνει τη θλίψη... σα να την περιβάλλει μια ομίχλη και με την αγκαλιά που της δίνει η ομίχλη φεύγει από κείνη και πάει σε κείνον... του είναι πιο εύκολο να τη σηκώσει απ' ό,τι θα ήταν για κείνη; Μπορεί... Μου επιτρέπεις να φανταστώ ένα άλλο τέλος; Αν και καταλαβαίνω τι εννοείς, θα ήθελα να έχουν γίνει φίλοι και να συναντιούνται για να βγάζουν βόλτα μαζί το δικό οτυ σκυλί. Νομίζω ότι αυτό θα ηθελε και ο ανθρωπάκος. Που τελικά είναι άνθρωπος και η λάμψη ανήκει σ' αυτόν, όχι στην όμορφη νεαρή κυρία... που δεν αντιλήφθηκε τι ήταν για εκείνον.
παναγης.α. 11-09-2020 @ 14:09	ΕΙΡΗΝΗ μου έλειψαν τα σχόλιά σου
-Ειρήνη- 12-09-2020 @ 08:48	παναγή, το σχόλιό σου τιμή μου!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο