| |
Άνοιξε απόψε ο ουρανός
και πέφτουν άστρα μαγεμένα,
στα χέρια μου.
Λικνίζονται οι χορευτές, τα πουλιά
εξιστορούν το ταξίδι τους, ο χρόνος
γαληνεύει.
Γεννήθηκε πάλι ο νέος καρπός,
τα μάτια σου, τα χείλη σου,
το ροδαλό φως της καρδιάς σου,
το κρασί που πίνω αγναντεύοντας
τα όνειρα μου, πίσω από το άγριο
βουνό με τις αστραπές, πίσω από
τις θάλασσες, που γεφυρώνουν
το απέραντο κενό.
Ας ήταν να σμίξω πάλι απόψε,
μ’ εκείνη την αίσθηση που είχα,
στο πεδίο των ανεφάρμοστων
συγκινήσεων, όταν με οδηγούσαν
προς τον τόπο που οι ζωντανοί
κρατούν τις νότες μιας μουσικής,
μακρυά τόσο απ’ αυτόν τον κόσμο.
Σαν τον ψίθυρο χωρίς προέλευση,
σαν τον ήχο που βγαίνει από την
Αγία Πηγή στην άκρη της λύπης,
σαν την φωνή που μας ξυπνά
απ’ τον αιώνιο λήθαργο.
Ακολουθώ το μονοπάτι, ακολουθώ
τις σκιές. Η ζωή μου φλέγεται. Βλέπω
τα τραίνα που μεταφέρουν άπιστους.
Βλέπω τις ατέλειωτες διαδρομές,
δίχως σκοπό, ανάσα, έξαψη, ρίγος,
εικόνες αχνοφέγγουν στο σκοτάδι,
πρόσωπα, σώματα δίχως περίγραμμα,
κλονισμένες ιδέες στα στενά του νου
σαν μεθυσμένοι γέροι, ανήμποροι
στις ανηφόρες και τις ερήμους.
Ποια μοίρα μας διαλέγει, ποιο χέρι
μας κρατά; Καθώς σιωπούμε, ποιος
μας διαφεντεύει;
Ν’ αρπάξει την ψυχή μας ποιος παραμονεύει;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
