Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Ψυχή μου
 
Μοιάζει η ψυχή νυχτοπούλι που κουρνιάζει
Τρίζει η σκεπή απ' τον τσίγκο γιατί στάζει
Και εγώ μικρός μες στον κόσμο τον μεγάλο
Μόνος κι ορφανός και συνέχεια γκρεμός.

Μπόρες συννεφιές τόσα λόγια δακρυσμένα
Δάκρυα καυτά τόσα χρόνια κάθε μέρα
Είναι η ζωή τόσο άδικη σκληρή
Και που να βρω έστω λίγο υπομονή.

Σβήνει το κερί λιγοστεύει στο σκοτάδι
Θα 'ρθει η το πρωί μες στον πόνο θα' μαι πάλι
Και ένα φιλί σαν της μάνας το ζεστό
Που να βρεθεί σε έναν δύσκολο καιρό.


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

 
Μπόσινας Νίκος
18-09-2020 @ 13:22
Υπέροχο!
Αγιοβλασιτης
18-09-2020 @ 16:41
.. Αυτή είναι η ζωή Χρήστο ...
πρέπει να τη δεχόμαστε με όλα της..


::up.:: ::theos.:: ::yes.::
elenioikonomaki
18-09-2020 @ 22:28
Και ένα φιλί σαν της μάνας το ζεστό
Που να βρεθεί σε έναν δύσκολο καιρό. ::yes.::
-Ειρήνη-
19-09-2020 @ 09:20
Συμφωνώ με τον Αγιοβλασίτη. Διαβάζοντάς το ωστόσο, ο νους μου πήγε και στα ασυνόδευτα μικρά παιδιά, προσφυγόπουλα ή μετανάστες δεν έχει σημασία, μικρά παιδιά σαν ορφανά ή ορφανά.

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο