stixoi.info: Καντήλι να μην σβήσει...κωνσταντίνε για εσένα

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132760 Τραγούδια, 271265 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Καντήλι να μην σβήσει...κωνσταντίνε για εσένα

Καλημέρα φίλοι μου, σιδηροδρομικό! μα καλούλι μου μοιάζει, σας ευχαριστώ πάντα.

Να με παίρνανε τα κύματα
να χτίσω ένα τσαρδάκι
του κόσμου τ` ανομήματα
ν` άφηνα για Ιθάκη.

Ξυλάκια να` χει η σκεπή
και πούπουλα για στρώμα
των αστεριών θε να φορεί
το χρυσαφένιο χρώμα.

Σαν μου θυμώσει η θάλασσα
σε χάδι θα την τυλίγω
κι` αν τη ζωή μου χάλασα
πόρτα στη λήθη ανοίγω.

Δελφίνια θα` χω συντροφιά
και δώδεκα φεγγάρια.
Αχ! γαλανή μου εσύ πλατιά
κράτα ψυχής μου αχνάρια.

Το δείλι θα` χω ροδαμιά
φουστάνια στο τσαρδί μου
και της αυγής η σιγαλιά,
λευκό πέπλο η ζωή μου.

Σαν μου μερώνει θα μετρώ
το Ζέφυρο και την Πούλια
μέσα στα χέρια θα κρατώ
της γης θαλασσοπούλια.

Με τις γοργόνες θα μιλώ
ταξίμια να μου παίζουν
κι` από τη γη ως τον ουρανό
τα μυστικά ν` ανέβουν.

Χίλια γαλάζια κύματα
βιολιά, να ηχούν τα βράδια
και των ψυχών τα κρίματα
μην τα` χω για σημάδια.

Ένας αστερίας ασημί
να έρχεται επισκέψεις.
Θα` χει ξεφτίσει η γραφή
σ` ένα ταξίδι οι σκέψεις.

Να φύγουν θέλω μακρινό
μακριά απ` της ζωής το νόμο.
Να μην ειδείται πως πονώ
στης τρικυμίας δρόμο.

Μες στο γαλάζιο η ζωή
στα σμαραγδί τα πέπλα
μην έχει τέλος ούτε αρχή
μήτε ανθρώπων μέτρα.

Κοράλια να` χει πορφυρά
ήλιους στα παραθύρια
και της πλανεύτρας τα νερά
δικά μου θυμιατήρια.

Μες στο γαλάζιο της βυθό
θα μάσω ένα κοχύλι
και μόνη μου θα τραγουδώ
ήλιος για να ανατείλει.

Για τις πληγές που άφησα
και εαυτόν ορίζω
μέσα σε στρείδι έκλεισα
ζωής, ζωής το γκρίζο.

Στ` ασημένια ντύθηκα
στα γαλαζιά τα κρίνα
και τρεις φορές αρνήθηκα
τα δωσα στο κύμα.

Πάρτε τα κύματα μακριά
πάρτε τα τα εγκόσμια.
Αχ! θάλασσα μου εσύ, πλατιά
δώς μου μόνο δυο κλώνια!!

Το ένα ναν από ελιά
στη γη να το σκορπίσω
με του βασιλικού κλωνιά
την πλάση να στολίσω.

Αχ! θάλασσα μου αν τα βρεις
δώστα στο περιστέρι
να βρω δρόμο επιστροφής
κρατώντας τα στο χέρι.

Μια οικουμένη να ειν πληγή
ξανά μην αντικρύσω
να ειν των ανθρώπων τούτη η γη
να βγω να περπατήσω.

Να βρω παιδιά, μες στις ελιές
χορό, να` χουνε στήσει.
Βασιλικά στις αγκαλιές.
Καντήλι να μην σβήσει.

19-9-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 5 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Αταξινόμητα

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

ΑΜΑΡΥΛΙΣ 19-09-2020 @ 08:35	Αφιερωμένο στο φίλο Κωνσταντίνο που γράφει στο περιβολάκι με το ψευδώνυμο ( professorark ) εξαιρετικά ποιήματα, πολλές φορές με την γλώσσα των ναυτικών που πολύ, πολύ μου αρέσει. Να είναι πάντα καλά και να μας ομορφαίνει η γραφή του, Γεωργία ::love.:: ::love.:: ::love.::
Μπόσινας Νίκος 19-09-2020 @ 11:21	Καλημέρα Γεωργία. Όμορφη η αφιέρωση σου.
Αγιοβλασιτης 19-09-2020 @ 11:26	::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ 19-09-2020 @ 18:28	::theos.:: ::hug.:: ::theos.::
aridaios 20-09-2020 @ 03:18	Αχ! θάλασσα μου αν τα βρεις δώστα στο περιστέρι να βρω δρόμο επιστροφής κρατώντας τα στο χέρι. Μια οικουμένη να ειν πληγή ξανά μην αντικρύσω να ειν των ανθρώπων τούτη η γη να βγω να περπατήσω. ::love.:: ::love.:: ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο