| |
| | Βροχοσταλίδα |  | | |
Έχουνε πει, μες στους καιρούς, τόσα πολλά για μένα,
ρομαντικά, συμβολικά, στιχάκια σκαρφισμένα,
που ‘χουν πειστεί πως φαίνονται και φιλοσοφημένα...
Μα μια σταγόνα, είμ' απλά, που πήγε στα χαμένα…
Μ' άλλες μαζί, με γέννησε, γνέφαλων μολυβάδα,
και στου αγέρα μ’ άφησε, τη ρέζιγη φροντίδα.
Δεν έχω κλήρα ζηλεφτή, είμαι βροχής μερίδα,
που κρέμουμαι στα πράγματα, εφήμερη περκνάδα.
Κι αν ήρθα στο τζαμλίκι σου, σε πειρασμό μη βάνεις,
τις ρίμες σου, μαστορικά, να τις καλοταιριάξεις.
Το νόμο της βαρύτητας, δεν πρόκειται ν’ αλλάξεις,
και το αργυάκι μου, θα δεις, δυο στίχους πριν υφάνεις.
Είναι γραφτό μου να χαθώ, άμα το φως μου δείξεις,
στο παραθύρι να ‘ρχεται, καβάλα σ' ηλιαχτίδα.
Για με που είμαι πρόσκαιρη, της μιας στιγμής νηρηίδα,
στη μνήμη σου κατάστιχο, είν’ άσκοπο ν’ ανοίξεις.
Άμαντις, αν ξαναφανεί, ποτές βροχοσταλίδα,
μια μέρα, όμοια γρασερή, στη γριλιαστή φανέστρα,
θα είναι άλλη, σίγουρα, πρόστυχη και πλανέφτρα,
που ίσως να μη λυπηθεί, μαγλίφισσα γραφίδα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
20-09-2020 @ 08:12 | Πάρα, πάρα πολύ όμορφο, καλημέρα Κωνσταντίνε. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Μπόσινας Νίκος
20-09-2020 @ 09:43 | Τεχνικά το βρήκα τέλειο, αλλά έχεις λέξεις που δεν βρήκα στο λεξικό.
Είναι πολύ ωραίο! | | professorark
20-09-2020 @ 15:32 | Ιδού λοιπόν, ένα μικρό λεξικό:
1. σκαρφισμένος=επινοημένος
2.γνέφαλο=σύννεφο
3. μολυβάδα=γκριζάδα, γκρίζα απόχρωση
4. ρέζιγος=ασταθής
5. κλήρα=κηρονομιά
6. περκνάδα=πιτσίλισμα
7. τζαμλίκι=υαλοστάσιο, το πλαίσιο στο οποίο είναι τοποθετημένα τα τζάμια του παραθυρου.
8. αργυάκι=ρυάκι
9. ¨Άμαντις=λοιπόν
10. γρασερή=υγρή
11. γριλιαστή= η που έχει γρίλιες, αράδες, πατζούρι με ανοίγματα
12. φανέστρα=παράθυρο απ' όπου φαίνεται κάτι
13. μαγλίφισσα=κόλακας, κολακευτκή | | Κων/νος Ντζ
20-09-2020 @ 18:20 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Ζηλευτό λεξιλόγιο! | | Μπόσινας Νίκος
20-09-2020 @ 20:33 | Πολύ καλύτερα τώρα. Ευχαριστώ.
| | Αγιοβλασιτης
20-09-2020 @ 21:18 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
21-09-2020 @ 07:22 | Γλυκό και όμορφο το ποίημά σου, η προσωποποίηση της στάλας, αν και αδικεί τον εαυτό της... ακόμα και τα δάκρυα των ανθρώπων το σχήμα της έχουν!
Οι 3η και 4η στροφές μου θύμισαν στίχους του Λειβαδίτη: «...Ώσπου άρχισε να βρέχει κι οι στάλες πάνω στα τζάμια διαγράφονταν δυσανάγνωστες σαν το δίκιο των ανθρώπων...» (Λόγια που δεν καταλάβαμε) | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
