| |
| | Η εμπειρία του δρόμου |  | | | στους πληγωμένους (γενικά)... | | |
Περπάτησα για ώρες
σε μονοπάτια αστεριών,
μα μάτωσαν τα πόδια μου
προσπαθώντας να σε βρω...
Πλησιάζα στο φως
προσμένοντας να σε δω εκεί,
μα τα φτερά μου κάηκαν
σ'αυτήν την προσμονή...
Ένιωθα την ψυχή μου σαν απ'τα στήθια μου
να'θελε να βγει, μα την έπεισα να μείνει,
μέχρι των ματιών σου το φώς να δει...
...Κι αν έκλαιγα και φώναζα
για την πληγωμένη μου καρδιά,
αξία καμιά δε μου'δινες,
θεωρώντας (μάλλον),
πως θα βρω τη γιατρειά...
Το όνειρό μου όμως,
που στη θύμησή σου ξαποσταίνει,
σαν καπνός εχάθη,
και πια δεν ξαναγένει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | don't forget to play | | | |
|
~ Εφυγα ~
02-09-2006 @ 14:27 | Πολύ ωραίο κουκλα μου! ::yes.:: | | MARGARITA
02-09-2006 @ 14:41 | Keep your soul untouched......
Το όνειρό μου όμως,
που στη θύμησή σου ξαποσταίνει,
σαν καπνός εχάθη,
και πια δεν ξαναγένει...
Το όνειρο που στη θύμηση σου
μ΄ανασταίνει,
είναι δικό μου και κανένας δεν
το παίρνει.
::smile.:: | | trying_to_dare
02-09-2006 @ 14:47 | ::smile.:: margarita
| | « Ακρόνειρο »
02-09-2006 @ 15:05 | "Μάτωσαν τα πόδια μου" Απλό και ζεστό.. | | ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
02-09-2006 @ 15:49 | Ξέρεις να βγάζεις τον πόνο προς τα έξω. ::oh.:: | | agrampeli
03-09-2006 @ 06:38 | πολύ ωραίο ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
