| |
Ανεβαίνοντας ένα ένα τα σκαλιά της απόγνωσης έφθασα στο μπαλκόνι της απελπισίας.
Κοίταξα κάτω και είδα το χάος. Μαύρο σκοτάδι σε ένα ατέλειωτο κενό.
Ηταν μεσημέρι.
Παραξενεύτηκα.
Που ήταν ο ήλιος;
Γιατί δεν εμφανίστηκε σήμερα;
Τι διαφορετικό από τις άλλες μέρες;
Σηκωσα το κεφάλι και άρχισα να τον αναζητώ στη μαυρίλα του ουρανού.
Τίποτα.
Πουθενά.
Χάθηκε ο ήλιος !!!Πως θα ζήσουμε!!! Είμαστε χαμένοι!!! Φώναξα με όλη μου την δύναμη.
Και ξαφνικά έγινε μέρα.
Μια λαμπερή μέρα.
Και ο ήλιος μου χαμογέλασε από ψηλά.
Και του χαμογέλασα και εγώ. Γιατί κατάλαβα.
Κατάλαβα ότι αυτός ήταν πάντα εκεί! Έτοιμος να με φωτίσει, να με αγκαλιάσει,να με ζεστάνει.
Αλλά εγώ τον απέκλεισα, εγώ τον αμφισβήτησα και τελικά τον έχασα.
Και τότε γιατί ήρθε;
Ήρθε γιατί τον κάλεσα.
Ναι. Τον κάλεσα.
Του έδειξα ότι τον έχω ανάγκη για να ζήσω και...
Ότι θέλω να ζήσω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
