| |
Τ' αηδόνια που 'ναι των ποιητών, τα πιο αγαπημένα,
κι έχουν κάντια λαλήματα, χωρίς ταίρι στην πλάση,
είν’ αρχιτέκτονες λειψοί, που έχουν μέτρια κλάση,
και τη φωλιά τους μίζερη, τη χτίζουν τα καημένα.
Τ’ αρσενικά, ολονυχτίς, ξοδεύουν τις ορμές τους,
μες σε συνθέσεις μαγικές, που μάγιστροι ζηλεύουν,
και να τις αντιγράψουνε, πολύ καιρό, παλεύουν,
κάπως, να ‘χουν στα έργα τους, γλυκές ηχοσυρμές τους.
Η φύση, που τα γέννησε, αγγελοκαμωμένα
τους έδωκε λαλήματα, για να ‘ναι τελεσφόροι,
μόχθοι τους ακατάλυτοι, μα τόσο ψυχοφθόροι,
για τα σταχτιά τα θηλυκά, που είναι ξιπασμένα.
Κι ένα κονάκι δεν μπορούν της προκοπής να σιάξουν,
μον’ τις αηδόνες μοναχές αφήνουν και παλεύουν,
σε χώμα, σε χαμόκλαδα, με φύλλα, να δουλεύουν,
νεκρά και ξεροχόρταρα, φωλιά για να ταιριάξουν.
Όταν, το κουλαντρίζουνε, έτσι, να ξυνωριάσουν,
λαρυγγισμοί, μελίσματα παίρνουν να λιγοσταίνουν,
έχουν αυγά μες στη φωλιά, που θηλυκά ζεσταίνουν,
και πετακάκια, σύνωρα, θα 'χουν ν’ αποφωλιάσουν.
Της ροδανιάς, λοιπόν, τ’ ανθιά, τα μοσχαναθρεμμένα,
τ’ αηδόνια δεν τ’ αγάπησαν, κι ας λέν’ οι ριμαδόροι,
ούτε για τούτα δάκρυσαν, γιατ’ είν’ ενεργοβόροι,
μαθές, οι τέτοιοι έρωτες, και πάνε στα χαμένα.
Τι τα ροδάνθια δε νογούν, δε νιώθουν, δεν ακούνε,
όσα τ’ αηδόνια, στη νυχτιά, αφήνουν να αιωρούνται,
μον’ γέρνουν τα κεφάλια τους, και με ωδές κοιμούνται.
Μες στην ψυχρή τους ομορφιά, τις άριες αγνοούνε...
Τούτ’ η πεζή αφήγηση, τι κρίμα να ‘ν’ αλήθεια,
σβιώντας με χρώματα ψυχρά, ξέθωρα, μαραμένα,
του φανταγμού λαμπίσματα, της ζάλης αρπαγμένα,
και να μην είν’ τα πράματα, ως λεν τα παραμύθια.
Αυτά που πλάθουν στιχουργοί, όταν βαθιά στα στήθια,
κεντιώνται απ’ του έρωτα, τα δολερά αγκάθια,
κι έχουν πιαστεί στα δόκανα, που στην’ η περιπάθεια,
δείχνοντας για το υπαρχτό, ασύνειδη απείθεια…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
