| |
Χρόνια ολάκερα το μυαλό συντηρεί αδιαπέραστη την φυλακή των συναισθημάτων μου... Έχει για είσοδο μια μεγάλη παλιά σιδερένια πόρτα που με ένα φύσημα του αέρα ταλαντεύεται και παρασέρνει μέσα της τα αισθήματα που πλησιάζουν την καρδιά μου... Μα η έξοδος, η έξοδος είναι μικρή, πολύ μικρή, γεμάτη αγκαθωτούς θάμνους από ματωμένα τριαντάφυλλα... Η αέναη προσπάθεια του "νιώθω" να διαπεράσει αυτή τη φυλακή και να φτάσει στην καρδιά, ακούγεται σαν κραυγή γυναίκας που θέλει να αποδράσεις από τον πόνο της λογικής... Και είναι εκείνες οι στιγμές που η κραυγή χτυπάει στον τοίχο και χάνεται... Τότε η καρδιά ανοιχτή πληγή προτάσσεται στα αγκάθια... Και τα τριαντάφυλλα κοκκινίζουν ακόμη πιο πολύ... Είναι όμως και κάποιες άλλες στιγμές.. Αχ, είναι κάποιες λίγες στιγμές, μικρές, κι όμως μαγικές σαν θαύματα βγαλμένα από παραμύθι.. Είναι τότε που η κραυγή θεριεύει, και τα τείχη γκρεμίζονται, και τα τριαντάφυλλα γίνονται λευκά, και η καρδιά αγαλλιάζει που επιτέλους κατάφερε να νιώσει... Κι είναι όλες στιγμές... Στιγμές που με το χρώμα τους ζωγραφίζεται η ζωή μου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
