| |
Να μη θαρρείς, τ’ ανέμι, πως ξέρει το τι να κάνει,
σαν μπαίνει απροσκάλεστο, από το παραθύρι…
Να ‘σαι μια στάλα σπλαχνική, άσ’ το να παρασύρει,
όσα στον πάτο του βαστά, της μοίρας μου χαβάνι.
Να μη θαρρείς, πως η πηγή, ξέρει το τι να κάνει,
σαν μπρούσκο κοντοθάλασσο την έχει πια μολέψει…
Να ‘σαι κομμάτι σπλαχνική, άσε την να ξεκλέψει,
δυο κόμπους δροσονέρι σου, ψυχή που ‘χει γλυφάνει.
Να μη θαρρείς, πως ο μονιάς ξέρει το τι να κάνει,
μπροστά σε χέρι που ζητά, λυκή να του χαϊδέψει…
Να 'σαι μια ψίχα σπλαχνική, μπορεί να σε παιδέψει,
θεριό που δε συνήθισε, λογγιές δίχως δοκάνι.
Να μη θαρρείς, πως, το πουλί, ξέρει το τι να κάνει,
με τσακισμένο το φτερό, λέφτερο σαν τ' αφήσεις…
Να ‘σαι λιγάκι σπλαχνική, απόψε, να ποτίσεις,
τη μισερή μου την καρδιά, παρηγοριάς βοτάνι…
Να μη θαρρείς, πως, στη στεριά, ξέρει το τι να κάνει,
μαρνέρος που παράδρισε, μες στης αρμύρας τόπους…
Να ‘σαι ‘να στάμα σπλαχνική, με των σειρήνων τρόπους,
μες στον μπαξέ σου, σύρε με, στης νύχτας το σεργιάνι...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
