| |
Στον πιο ψηλό τον βράχο θα σταθώ
Εκεί που ο αγέρας δεν πεισμώνει
Ν' αφήσω το μετέωρο "Εγώ"
Ελεύθερο.. να πάψει να ματώνει...
Καθώς θα φτερουγίζουν αητοί
Και άλλα αρπακτικά που ζουν στα "ύψη"
Θ' αφήσω την καρδιά μου ανοιχτή
Που έρωτες προσπάθησε να κρύψει...
Κι ας γένει του εφήμερου βορά
Που θρύψαλα ορέγεται μονάχα
Ο άνθρωπος πεθαίνει μια φορά
Μα δεύτερη ζωή.. ήθελα νά 'χα...
Στα "λάθη" μου επάνω θα σταθώ
Το άδικο ραγίζει και τους βράχους
Να πέσω μοναχή.. κι αν φοβηθώ
Οι θύελλες θερίζουν και.. αμάχους...
Μια "τύψη" μοναχά θε να βαστώ :
Που μίλησα με λόγια μισημένα
Κι αν έψαξα ένα χέρι να πιαστώ
Στην θέα μου ( ! ).. τα κράτησαν κλεισμένα...
Μα δεν πειράζει.. άλλωστε κι εγώ
Δεν πρόσφερα μια χείρα βοηθείας
Σε κείνους που με σπρώξαν να πνιγώ
Στο όνομα κάποιας.. "αδυναμίας"...
Κι αν πρέπει να ρωτήσω τους "Θεούς"
Ενάντια μου κι αν όλοι τους στραφούνε
Της μοίρας μου τις όποιες ατραπούς
Εκείνοι μες στα χέρια τους βαστούνε...
...
Την ύψιστη ποθώ να υποστώ
Του γήινου του κόσμου τιμωρία
Δεν πρέπει το λοιπόν να γκρεμιστώ
Μα ν' αντιμετωπίσω την μωρία...
Κι αν τούτο δεν σου είναι αρκετό
Συγνώμη.. όμως δεν απολογούμαι
Στο ύψος μου και πάλι θα σταθώ
Να σκύψω το κεφάλι μου.. αρνούμαι !...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
