| |
Μέριασε ανατολή μου χρυσαφένια
που τα χείλη σου ακουμπάει ο ουρανός
τα όνειρα μου να διαβούν τα ξεγραμμένα
και μια στάλα ίσως μείνω αληθινός
σκέπασε μου το μυαλό με αναμνήσεις
δροσερό και βραδινό μου αεράκι
καθώς γέρνω απ’ της ζωής όλες τις χρήσεις
το ανθισμένο σβήνει ο δρόμος μονοπάτι
σταμάτα λίγο να ακούσεις τη καρδιά μου
που μουρμουράει παράξενούς σκοπούς
κι αν δε μιλώ κλέβεις όλα τα μυστικά μου
και που και που τους μεθυσμένους μου καημούς
σβήσε φθινόπωρο του ήλιου την ανάσα
λούσε τα δέντρα χρώμα πορφυρό
σταμάτα λίγο όλα αυτά που προσπεράσαν
ακουμπησέμε στο άρωμα σου να ανθώ
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
