| |
Πουλιά δεν φέρν' η θάλασσα, με χωρισιάς χαμσίνι,
και τ' άστρα στέκονται ψηλά, τ' αγέρι δεν τα φτάνει...
Φεγγάρια που ‘ναι χάρτινα, ο έρμος νους τα βάνει,
κι άψεφτος μόνον ο γιαλός, άδειος που ‘χ’ απομείνει…
Τα βότσαλα που πέταγες, τ’ αψήλου, μ' άσπρο χέρι,
πίσω δεν θ’ απογείρουνε, να φέρουνε μαντάτα...
Tα τρίσβαθα του ουρανού, είν’ με φωτιά γιομάτα,
μα, πες μου, που να χάθηκε, του πάθους μας τ’ αστέρι;
Που ‘ναι τα χνάρια, τα ογρά, στης αμμουδιάς αλάνα,
σιμοτινά, που έσκαβαν, της ζεβγαριάς τους δρόμους;
Τώρα σταβρούς και κόχυλες, έχουνε κληρονόμους,
κι αριά και που, τα γεύεται, των τσαγανών δαγκάνα…
Και τα γλαριά που χούι τους, το είχαν να βουτάνε,
απάν’ απ’ τα κεφάλια μας, ζητώντας τα τεχνίδια,
της ερωτιάς να μάθουνε, τώρα, σε ποιά ταξίδια,
σκορπίστηκαν, σε ποιές γωνιές του γαλανού γυρνάνε;
Ίσως, δεν έφταιξες εσύ, που όλ’ αυτά χαθήκαν,
κι ίσως, δεν ήταν λάθος μου, που διάλεξα σ’ αγάπη,
απελπισμένη να δοθώ, με μπόσικο ακράπι,
και μια καρένα αχαμνή, που κύμα φοβηθήκαν.
Ίσως να φταίξαν οι καιροί, οπού δεν ήταν πρύμοι,
ή που οι νόρνες είχανε, αλλού στραμμένα μάτια,
που γάστρα της μπρατσέρας μας, εγίνηκε κομμάτια.
κι οι κόρφοι της αγάπης μας πνιγήκαν στο συντρίμμι…
Μελτέμι, πια, μην καρτερείς, μαλλιά να σου χαϊδέψει,
και χελιδόνια να φιλούν την άδεια σου παλάμη...
Της χωρισμού μας το θεριό, σαλεύει στο θαλάμι,
κι αυτό, η μοίρα όρισε, τους δυο μας να παιδέψει…
Μπορεί τον τρόπο να τον βρεις, κι εγώ θα προσπαθήσω,
στυφούς, να σπρώξουμε, καιρούς, και την ζωή να πιούμε…
Κι αν φαίνονται οι κόσμοι μας, λούβερη, ως τους ζούμε,
σπαράνιο των γραμμένων μας, πρέπει να σου θυμίσω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
