| |
| | Το ποίημα του νεκρού |  | | |
Την τελευταία μου ανάσα αν τη ξόδεψα,
δεν μετανιώνω για το δρόμο που ‘χω κάνει,
ήμουν μικρός και άμαθος, στα νιάτα μου,
μα όποιος ζήσει, τη ζωή, στη γνώση φτάνει.
Βήμα το βήμα και δεν βρήκα το παράδεισο,
μονάχος έφτιαξα, παράδεισο με πένα,
λέξη τη λέξη, δε κατάλαβα το άπειρο,
μόνο το ένιωσα, σα γνώρισα εμένα.
Είδα πολλά, πάρα πολλά,
μα πόσα ξέχασα, αλήθεια, δε θυμάμαι,
ίδια απορία, τη ζωή μας κυβερνά,
ίδια ερώτηση, για απόψε, τι θα φάμε;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ο χρόνος μετριέται σε στιγμές... η γνώση σε εμπειρίες | | | |
|
Μαυρομουστάκης
06-10-2020 @ 12:35 | Πολύ μου άρεσε, ιδιαίτερα δε, ο τελευταίος στίχος
που ήταν για εμέ μία ευχάριστη έκπληξη καθώς δεν περίμενα αυτό το τέλος. | | CHЯISTOS P
06-10-2020 @ 13:46 | .... σα γνώρισα εμένα....
::love.:: | | Μπόσινας Νίκος
06-10-2020 @ 13:49 | Μπράβο, πολύ ωραίο! | | Κων/νος Ντζ
06-10-2020 @ 14:24 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
06-10-2020 @ 14:43 | Εξαιρετικό!! φωτεινό παλικάρι. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Αγιοβλασιτης
06-10-2020 @ 16:45 | Εντυπωσιακό...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | χωρίς λόγια
06-10-2020 @ 19:55 | !!! | | aridaios
06-10-2020 @ 21:58 | Είδα πολλά, πάρα πολλά,
μα πόσα ξέχασα, αλήθεια, δε θυμάμαι, ::blush.:: | | -Ειρήνη-
08-10-2020 @ 07:07 | Συμφωνώ, Σταμάτη, κάθε άνθρωπος είναι ένα άπειρο από μόνος του κι αν οι πρωταρχικές ανάγκες μας είναι οι βιολογικές, είναι οι άλλες που κάνουν τον κάθε άνθρωπο αυτό που είναι. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
