| |
Φεγγοσαλεύει το κερί, και τρεμοπαίζουν οι σκιές,
που για ζακόνι το ‘χουνε, βραχιόνια τους ν’ απλώνουν,
και με δαχτύλια τσαμαδά, μ’ απρέπεια, να δριμώνουν,
τις οργωτές κι αχνόπετσες, του σύνειδού μου, χαρακιές.
Με δαύτες είναι δύσκολο, να ‘χεις εκεχειρίες,
μα ‘χω, μποτίλια, βλάμισσα, κοντά της να λαγιάζω…
Το χωρατάδικο κρασί, αβέρτα, σαν γουλιάζω,
ξορκίζω στην αλησμονιά, της ζήσης μου αβαρίες.
Με το πιοτί, αποτραβιέμαι, σ' ιστορίες ξωτικιές,
να ζήσω που πεθύμησα, και τις σφιχταγκαλιάζω,
σαν τότε που ‘μουνα παιδί... Με τέχνη τις σχεδιάζω,
σε μέρη που μελέβουνε τα μαραμπού κι οι φοινικιές.
Στη ζάλη, μες στο ρήμι μου, μονόξυλες πιρόγες,
βλέπω πως σιάχνω, και μ’ αυτές, σε μακρινά πελάγη,
κάνω τεσβάρκο σε νησιά, που ζουν οι λωτοφάγοι,
οι που ‘χουν τ’ αποξεχασμού, τις ξεμαβλίστρες δρόγες.
Με τα μονόκορδα σκαφιά, ώρια κοραλονήσια,
στις ρότες μου, που τάζουνε τραγούδια των σειρήνων,
κι άλλες φορές, κελάδημα, κάποιων κουριόζων σπίνων,
με καρντινιάζει σε χυτά κι άγονα βραχονήσια.
Εκεί, μες στο γαβάθισμα, στου σπίρτου τη θολάδα,
με καρτεράνε μάργελα, κεχριμπαρένια μάτια…
Τα πελαγίσια κύματα, με φέρνουνε, σαν άτια,
ίσια μες στο γιατάκι τους, σε τροπικών πελάδα.
Σαν μέσα τους βυθίζομαι, όλες οι μέρες σκόλες,
στο κοίταγμά τους, πέρασμα χρόνου δε λογαριάζω.
Και με τη βέρα μου ζωή, καθόλου δε χολιάζω,
π’ αληθινά δεν μου ‘βγαλε, ωκεανούς κι ατόλες…
Μα το βινσάντο σώνεται, στερφέβει το ποτήρι,
και το χλωμόθαμπο κερί, φέρνει μου το σκοτάδι,
που να βολίζω, θα με βρει, της πίκρας το πηγάδι,
παντέρμος πάλι ναυαγός, στου νόστου τ’ ακρωτήρι.
Το ξύλο, ύπνος σαν θα ‘ρθει, θα ‘χω για μαξιλάρι…
Στα βύθια του, θε να πιαστώ, πάλι, μ’ ονείρων αργαλειό,
κι η τέχνη μου η φαντική, πάν’ σε μοτίβο μου παλιό,
ίσως, με κάνει ν’ αξιωθώ, μια χάντρα κεχριμπάρι…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
