| |
Στης ρυτίδας το βλέμμα
μιλώ, μην λυπάσαι
που είναι ο έρωτας ρωτώ
και γελά, δεν θυμάσαι.
Τη νιότη που ήτανε γιορτή
κι` είχε στολίδια λάθη
είχε κλωνάρια γιασεμί
κι` αρώματα, να γράφει.
Είχε στα πάθη το φιλί
στα μάτια και στα χείλη
μια θύμηση, ζεστή, καυτή
που μοιάζε με φυτίλι.
Στης ρυτίδας το βλέμμα
μια φωτιά που δεν καίει
κι` όλο λέει το γέρμα
η ρυτίδα, πως φταίει.
Σαν βραδιάζει νωρίς
κι` έχουν φύγει τα τρένα
τι μπορείς, να της πεις
με μικρούλα, μια πένα.
Έχει απόψε φεγγάρι μονό
στ` αραξοβόλι ένα στασίδι
μην σκεφτείς, ποτέ, πονώ
για έρωτα το ταξίδι.
Φύγαν το δείλι τα πουλιά
που μοιάζαν ερωτευμένα
κι` είχαν του έρωτα φωλιά
και στο σταθμό, τα τρένα.
Στης ρυτίδας το βλέμμα
έχει ο πλάτανος κλωνιά
κι` είναι μεγάλο ψέμα
πως έχει λησμονιά
Του έρωτα, ο πυρετός
με πυρκαγιά που μοιάζει
και λες, τούτος ο στεναγμός
που στ` άστρα σ` ανεβάζει.
Δεν θα γεράσει θα χαθεί
γλυκά σαν σουρουπώνει
ίσως κάποτε να` ρθει
στου ονείρου σου, σεντόνι.
11-10-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
