| |
Κι αν στίχους γράφω και μιλώ, σε ό,τι αγαπάω,
σ' ό,τι με κάνει και πονώ και σ' ό,τι λαχταράω,
για εκείνο που ονειρεύομαι δεν έχω γράψει στίχο,
γιατί δεν το 'χω δει ποτέ, δεν έχω ακούσει ήχο...
Πώς είναι να 'χεις αγκαλιά αυτό που σε γεμίζει,
αυτό που κάθε όνειρο σε εσένανε στηρίζει,
αυτό που είναι παρελθόν και τώρα και το μέλλον,
αυτό που ήλιος γίνεται δύων και ανατέλλων...
Πώς είναι να 'χεις μια φωνή, στα αυτιά σου μελωδία,
που να 'χει πίσω της να πει μια όμορφη ιστορία,
για δύσκολα που πέρασαν και για χαρές μεγάλες,
μα και γι' αυτά που θα' ρθουνε κι ας ανεβούμε σκάλες...
Κι εσείς που αυτό το έχετε, υπάρχει στη ζωή σας,
αυτό που δίνει νόημα και χρώμα στην πνοή σας,
φυλάξτε το σαν φυλαχτό, μην το ταλαιπωρείτε,
γιατί στο τέλος και τις δυο ψυχές τις αδικείτε....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
