Ερήμωσα όπως το ξύλινο κουφάρι του επιτάφιου
χωρίς βιολέτες και γαρύφαλλα.
Κλαίω σαν παιδί που έχασε το παιχνίδι του .
Κλαίω και θρηνώ σαν κόρη που έκανε όνειρα
αντικρίζοντας το ολόγιομο φεγγάρι που αγάπησε
και τελικά διαπίστωσε την απόλυτη ψυχρότητά του.
Από που να κρατηθώ μη πέσω στο βαθύ πηγάδι της πλήξης!
Η δόξα του επιφανούς χάνεται με τις λαθεμένες πράξεις του,
όπως χάνεται η αξία του δίσκου γραμμοφώνου
που έχει αλλοιωθεί κι έμεινε μόνο το όμορφο περιτύλιγμα του.
Θήκη το σώμα του ανθρώπου δίσκος η ψυχή του.
Άνοιξε μια Πύλη του αχανούς Σύμπαντος
για να πέσουν οι άνθρωποι στο Γαλάζιο Πλανήτη
μεταφέροντας μαζί τους την ιδιαιτερότητα
της αυτοκαταστροφικής μανίας.
Παρελθόν παρόν και μέλλον .
Το τέλος είναι ανθρώπινη επινόηση .
Δεν υπάρχει αρχή για να υπαρξει τέλος.
Ελπήνορα εποικοδομιτική η παρατήρησή σου γι αυτό κι εγώ άλλαξα προς το καλύτερο τον τελευταίο στίχο άλλωστε γι αυτό υπάρχει η κριτική ,σ' ευχαριστώ. : ::rock.::
