| |
ΑΜΑΡΥΛΙΣ
03-11-2020 @ 09:01 | Φίλοι μου, αισθάνομαι την ανάγκη να σας γράψω γιατί ανεβάζω ποίημα κάθε μέρα, πρώτα απ` όλα γιατί μου έγινε μια γλυκιά συνήθεια, μου δίνουν χαρά οι αναγνώσεις σας και τα σχόλια σας, δεύτερον θέλω να έχω μερικά σε μια σειρά να τα βρει ο Γιάννης μου, γιατί χλωμό το κόβω να κάτσει κάποτε να διαβάσει τα χιλιάδες ορνιθοσκαλίσματα στα δεκάδες μπλόκ, μάλλον στα σκουπίδια θα καταλήξουν, τρίτον, γράφω και από μοναξιά κι` αυτό δεν ντρέπομαι να το πω ούτε είναι δική μου ευθύνη στους άγριους καιρούς που ζούμε. η ψυχή μου δεν αντέχει πολλές από τις ανθρώπινες συμπεριφορές, ανώδυνα λοιπόν και εξομολογητικά τα χαρτάκια μου. Σας ευχαριστώ, Γεωργία. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | τυχαίος περαστικός
03-11-2020 @ 10:14 | Άσε το δάκρυ
να κυλά
να σμίγει με το
σεντόνι.
Ειν της κοινωνίας
το λερό.
Που εσένα
σε πληγώνει.
Τι λυτρωτική παραδοχή.
Άλλο ένα υπέροχο ποίημα. Μπράβο σου.
::love.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
03-11-2020 @ 12:27 | Φίλε Γιούρκα γιατί?? αν θες μου λες, ευχαριστώ. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Αγιοβλασιτης
03-11-2020 @ 17:50 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Μπόσινας Νίκος
03-11-2020 @ 21:06 | Πολύ ωραίο Γεωργία! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
