Μ'ένα καημό που καθαρά στο μάτι καθρεφτίζω
τώρα σα γερασμένος αετός στο σπίτι μου αρμενίζω
σ'εκείνο που ονειρευόμουνα ταξίδι
ρόδα κρατώντας τους καημούς ριπίδι
Τι κι αν τ'όνειρο που περιμένω όλο το βράδυ
της μοναξιάς μου ακόμα μένει στο σκοτάδι
τα βήματα μου που σέρνω νευρικά
που ακούονταιστο πάτωμα εκκωφαντικά
Μα οι νύχτες του Νοέμβρη με τυλίγουν πια αγκαθερές
ποιός τ'αχνάρια μου γυρεύει στις γήϊνες ερημιές
ποιος με θέλει να τραγουδάω το μυστήριο
να μοιράζεται μαζί μου το μαρτύριο
Μείνε αγάπη άδολη, ώρες και παράωρες κοντά μου
μείνε τρυφερή σα λουλουδάκι στη καρδιά μου
είσαι ο βλαστός βγαλμένος απ'τον ήλιο της επιστροφής
είσαι το χέρι το σοφό στα έργα της ζωής
Πλησίασε εδώ στην άκρη του απέιρου
κι άγγιξε με το δάκρυ σου το μολυβένιο μου του ονείρου
ίσως στην ικεσία μου γίνει κι η άβυσσος τοπίο
ίσως μου πεί ο θάνατος το αντίο
