| |
| | το κοραλί ποδήλατο |  | | | γράφω κατ εξαίρεση (οι λόγοι καθαρά προληπτικοί) το είχα όμως ετοιμάσει απο την προηγουμένη καραντίνα. | | |
Τέλη Απρίλη του 2020...Οδεύαμε προς την λήξη της καραντίνας, θα ήταν ψέματα να έλεγα ότι η αναπάντεχη χαρά, που προσπερνούσε τις αισθήσεις μου, δεν έκανε σχέδια για τις προσεχείς εξόδους μου στην βεράντα, στον κήπο, στο πάρκο ίσως.
Όμως, έμεινα μαζί της και βυθισμένη στα σχέδια, έπεσε η νύχτα. Οι σκέψεις μεγάλωσαν και πολλαπλασιάστηκαν όπως συνέβαινε όλο τον καιρό του εγκλεισμού. Από το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας, έβλεπα άνετα την λεωφόρο, σκέφτηκα ότι μπορεί να έφταιγε η απουσία του κόσμου και έβλεπα σπίτια, δέντρα, αντικείμενα, όπως την εποχή που ήμουν παιδί. Και δεν είχε γεμίσει πολυκατοικίες η γειτονιά μου. Έβλεπα, εδώ και μέρες μάλλον, εκείνο το φανταχτερό ποδήλατο στην ίδια θέση πνιγμένο ανάμεσα στα λουλούδια. Το ποδήλατο είχε ένα γλυκό κοραλί χρώμα, ακουμπούσε στον τοίχο μιας παλιάς πολυκατοικίας με πολλά διαμερίσματα αριτεκτονικής του 50-60. Τώρα λοιπόν που έβλεπα πόσο κοντά ήταν, μου ήταν πανεύκολο να το πλησιάσω.
Στην άνετη νυχτερινή μου διαδρομή, με τους άδειους δρόμους, με συνεπήραν οι μυρουδιές των ανοιξιάτικων λουλουδιών. Περνώντας από το διόρωφο της κατηφόρας αναζήτησα την άγρια σκύλα δαλματίας, που γαύγιζε όποιον πλησίαζε και πέταγε φλόγες από τα κίτρινα μάτια της. Μάταια όμως, την θέση είχε πάρει ένα γλυκύτατο μαλλιαρό σκυλάκι, που όχι μόνο δεν γαύγιζε, αλλά μου έκανε και χαρές. κόντευε να φτάσω, όταν άρχισε να χτυπάει δαιμονισμένα το κινητό. Ήθελα να το πετάξω και να γίνει εκατό κομμάτια, όμως το σήκωσα. Ήταν ο Μίλτος, από την Μπενανζόν ( εκεί δούλευε τα τελευταία πέντε χρόνια) Προσπάθησα να φανώ χαρούμενη, μουσικοποιώντας τον τόνο της φωνής μου. Εκείνος ακούστηκε ήρεμος όπως πάντα «Κατερίνα που είσαι; Γύρνα σπίτι σου, οι δικοί σου σε ψάχνουν και ανησυχούν ». Προσπάθησα να τον ρωτήσω πως τα περνάει εκεί, πότε λήγει η καραντίνα τους; Εκείνος όμως συνέχιζε ανένδοτος, να ενημερώσω τους δικούς μου. Το έκλεισα εκνευρισμένη «Δουλειά δεν είχαμε, δουλειά βρήκαμε» ψυθύρισα, «τι γυρεύει ένας πρώην μου, να ανακατεύεται στην ζωή μου» Ίσως ήμουν άδικη. Ο Μίλτος ενδιαφερόταν για το καλό μου και μπορεί να με αγαπούσε ακόμα.
Είχα πλησιάσει το κτίριο με το ποδήλατο, κατά περίεργο τρόπο. Κατά περίεργο τρόπο το είδα μέσα σε μία βιτρίνα. Ήταν το ίδιο όμορφο, πιο καινούριο ίσωςκαι θα έλεγε κανείς ότι στόλιζε την βιτρίνα ανθοπωλείου. Ε και; δεν άλλαζαν και σπουδαία πράγματα, όμως ενώ το ποδήλατο ήταν μπροστά μου στν βιτρίνα γυρίζοντας το βλέμμα μου πρόσεξα άλλο ένα που υπήρχε στο αριστερό μου χέρι. Άνοιξα απορημένη τα μάτια μου, ναι τότε ήταν που θυμήθηκα. Στην κάμαρα μου υπήρχε ένα μεγάλο παραβάν που το χρησιμοποιούσα σαν διαχωριστικό. Είχε εικονογραφημένο το κοραλί ποδήλατο, το κτίριο, τα λουλούδια , ακόμα και το διπλανό μαγαζάκι. Ήταν πια ξημερώματα και μια παραίσθηση, (όμορφη θα μπορούσα να πω) το είχε κάνει ζωντανό και εμένα να περνάω μέσα από αυτό.
Δεν στεναχωρήθηκα, άλλωστε όπως είπα ήταν όμορφα, αλλά το πιο όμορφο ήταν ότι 4 του Μάη, τέλειωνε η καραντίνα. Έχουν περάσει 6 μήνες και διανύουμε δυστυχώς την δεύτερη καραντίνα, πιο ζόρικια και αρκετά επίφοβη. Έχουν όμως αλλάξει και πολλά πράγματα. Μετά τον θάνατο της μάνας μας μείναμε τρεις στην οικογένεια. Το παραβάν με το ποδήλατο γύρισε από την άλλη πλευρά και έχει κάτι ρομαντικά λουλούδια, τεράστια πάνω σε μια παμπάλαια καρέκλα. Η γειτονιά άρχισε πάλι να αλλάζει και να φέρνει προς την προηγούμενη άνοιξη. Ο Μίλτος είναι ακόμα στην Γαλλία.
Η ανάσα που είχαμε πάρει το καλοκαίρι, άρχισε να εξανεμίζεται, η κυβέρνηση σπέρνει τρομολαγνία, είναι λέει για το καλό μας, τα έχουμε ξαναακούσει αυτά. Χθες διάβασα στα ψιλά μια ανακοίνωση που ζητάει, αν είναι δυνατόν και μας περισεύουν, να μαζέψουμε βιβλία για να σταλούν στους πάσχοντες από κορονοιό. Ας μην ξεχνάμε, ότι αρρωσταίνουν και το χειρότερο, πολλοί από αυτούς, πεθαίνουν μόνοι τους[align=center]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Αγιοβλασιτης
09-11-2020 @ 20:27 | Πρέπει να φανούμε δυνατοί Κατερίνα...
για να μπορούμε να συνεχίσουμε τη ζωή μας όταν όλα αυτά τελειώσουν..
Γιατί θα τελειώσουν είμαι σίγουρος... ::hug.:: | | φραγκοσυριανος
09-11-2020 @ 20:45 | ::up.:: ::up.:: ::love.:: | | ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
09-11-2020 @ 21:02 | ::hug.:: | | Ιστιοπλόος
09-11-2020 @ 21:31 | Κάτι θα γίνει Κατερίνα
και θα αλλάξουμε ζωή,
να γίνουν όλα πάλι φίνα,
μ' ένα ηλιόλουστο πρωί.
::hug.:: | | Γιάννης Κατράκης
09-11-2020 @ 23:46 | Έχουμε ακόμα αρκετές διαδρομές να κάνουμε
Δεν τελειώνει έτσι η ιστορία...Υπομονή Κατερίνα Μπόρα είναι θα περάσει ,,,,
Καλή βδομάδα ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: | | -Ειρήνη-
10-11-2020 @ 10:05 | Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου! Κατά τα λοιπά, με κάλυψαν οι προλαλήσαντες! | | Elen Louka
11-11-2020 @ 21:43 | όμορφη αφήγηση της δύσκολης πραγματικότητας που ζούμε!! ::up.:: | | inokrini
13-04-2021 @ 21:32 | !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::love.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
