| |
Τα παιδιά μου - τα ποιήματά μου - 2010
Αφήνω χώρο για σας,για αυτά που θά'ρθουν,στο δρόμο
καρτερούν ακόμα,...σ'αυτά οι εναπομείναντες να πορευ-
θούν με όποιο χρώμα!
Σε ξώβεργες απ'όνειρα,υποσχόμενα πολλά,πιάστηκαν
αιχμάλωτες κάθε είδους στιγμές,όλες οι χαρές,μα και οι
λύπες και οι συμφορές.
Πόνοι να δείς,πως εκλιπαρούνε,ξανά στις ζωές ανθρώ-
πων ν'αφεθούνε και να θερίσουν ό,τι προλάβουν απ'
αυτές.
Πρέπει το ωραίο και η ομορφιά (του) να εκφραστεί,χαρά,
ζωή,μα(και)...θλίψη (και) θάνατος και συμφορά ακόμα,
ποτάμι ξεχύνονται οι λέξεις και πνίγονται στον πάτο το
ρηχό,βαρούλκο χωρίς έμπνευση οι σκέψεις.
Παιδιά μου τα ποιήματά μου,αυτά θ'αφήσω απογόνους
και κληρονόμους,αυτά θα φέρουν όλα τα δικαιώματά μου.
Τί κι αν τιμάρια δεν τους άφησε η μάνα,με την αγάπη της
τ'ανάστησε,ζωή τους δώρησε,πνοή και σάρκα,μέσα απ'
την περισυλλογή και ποιημάτων τη γραφή.
Η μιά λέξη δίπλα στην άλλη σφιχταγκαλιασμένες και αδελ-
φωμένες,προσπερνάνε τις σκιές τις παραπλανητικές,τις
πλανεμένες,να ενσαρκώνονται σε στίχους και στροφές,
να ερωτεύονται και να παντρεύονται μόνο(ν) ποιητές.
Κι όταν κάποιου ο νους τις απαγγέλλει,εκείνες να χαρίζουν
ουράνιας χαράς,ανεκτίμητες πνοές,ανάσες-μέλι,ανάσες
γεννημένες σε μικρές αλλά πολύτιμες του πνεύματος πηγές.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
