| |
| | Η Μπαλάντα Ενός Καλόκαρδου Θανατοποινίτη |  | | |
Και αν ψάξεις μέσα μου βαθιά, τι θά 'βρεις τι γυρεύεις
Μονάχα αδειανά κελιά είν' όλη μου η ζήση.
Βλέπεις οι άνθρωποι δειλοί νομίζουν πως θεριεύεις
Αν κυνηγάς το άδικο, σαν να 'χεις αμαρτήσει.
Παντού στον κόσμο κοίταξα να βρω μιαν άσπρη μέρα.
Που να μην μοιάζει με καμιά, απ' όσες με τυφλώνουν
Και πήρα σαν αντάλλαγμα, σίδερα και φοβέρα.
Που σαν τα δεις κάτω απ' την γη, βαθιά σε στερεώνουν.
Έτσι και εμένανε βαθιά, στην γη με στερεώσαν.
Για να μπορούν το άδικο, σαν δίκιο να λογάνε
Και μ'άφησαν να επιζώ, και πάνω μου κάρφωσαν.
Όσες τους περισσεύουνε, ευθύνες που πονάνε.
Και κοίτα πια που έφτασα, με μια λιγοψυχία, να περιμένω να φανεί η μέρα που θα σφίξει.
Εκείνο το άτιμο σχοινί που σφίγγει σαν αιτία
Και που σε παίρνει μακριά, χωρίς να αφήσει θλίψη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Να αφιερώνεις το κάθε τι που γράφεις, σε κάποιον. Αλλιώς είναι κενές οι λέξεις | | | |
|
χωρίς λόγια
16-11-2020 @ 23:23 | !!! | | -Ειρήνη-
18-11-2020 @ 10:59 | Ωραίο το ποίημά σου, διαβάζεται διπλά: ένας άδικος θάνατος, όπως οι θάνατοι που επέβαλαν απολυταρχικά καθεστώτα ή μια αυτοκτονία, όταν κάποιος απελπίζεται από τον αγώνα του που δεν τελεσφορεί... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
