| |
Σε συζητήσεις με τον πατέρα μου ή διαδρομή χωριό Γιάννενα ήταν πάνω από δέκα ώρες. Στην αφελή ερώτηση μου, πόσο χάλια πρέπει να αισθάνονταν που έχαναν μια μέρα μόνο και μόνο για να πάνε από το ένα μέρος στο άλλο η απάντηση του με αποστώμοσε. Γιατί μου είπε τραγούδια και καλαμπούρια είχαμε μια χαρά περνάγαμε. Θυμήθηκα τότε και τον νονό μου και την απάντηση του στην ερώτηση μου που ήταν καλύτερα στην Ελβετία ή στο χωριό για να ζήσεις: Έφυγα από τη χώρα των ρολογιών και ήρθα εδώ και δε χρειάζομαι ρολόι.
Κείνα τα χρόνια τα παλιά
πως μου τα λες πατέρα
Ερχοσασταν στα Γιάννενα
Όλοι μαζί παρεα
Μια μέρα ήταν το πήγαινε
Μια μέρα ήταν το έλα
Μυρωδικά στο διάβα σας
Ρίγανη και κανέλα
Τώρα ο χρόνος γίνηκε
Μεγάλος δεν το φτάνω
Σαν το μαξουμι το γλυκο
Διολου δεν τον χορτανω
Η κάθε μέρα γέμισε
Μα πάλι είναι άδεια
Και δε προφτενει ο άνθρωπος
Και ζει μες στα σκοτάδια
Κάθε μέρα ζω πιο λίγο
Ως που κάποτε θα φύγω
Και δεν είπα ένα τραγουδι
Ούτε μυρισα λουλουδι
Όποιος τη μέρα του μετρά
σιγά σιγά τον τρώει
γιαυτό να γίνουμε πουλιά
που δεν κοιτούν ρολόι
Παρέα να πετάξουμε
τα σύννεφα μονάχα
Τον κάμπο να αγναντεψουμε
πάνω από τη Βρυτζάχα*
Να φερνα το χρόνο πισω
μια στιγμή τότε να ζησω
Να χορέψω να γλεντήσω
Και να πιω να τραγουδήσω
*Βουνοκορφή στα όρη Σουλίου
Κατά το περπάτημα μου κάποια χλμ μύρισα το φθινόπωρο, άκουσα ήχους μοναδικούς, είδα τους δρόμους που έχω χιλιοπερπατησει διαφορετικούς.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
