| |
| | ο λογος μας και η απευθυνση του |  | | | https://www.youtube.com/watch?v=opdXcBr6oWY | | |
ο γ)ενικος αριθμος
εχει υψηλο, τον υψηλοτερο βαθμο δυσκολιας, κινδυνου,
ο ενας
και το ενα κοινο
κανονισμενο μονο του ακανονιστα σαν παιδι αυθαδικο
με το εσυ και το εγω στιγματα, σε απερριτη συμφωνια
με τον πρωτο πληθυντικο ενας λογος στο ρισκο παραπανω
οι υπολοιποι
ενας τροπος περισσοτερο, φανερωσης, οριοθετησης
αισθηματων και θεσεων επι των αποστασεων και βαθρων
κι ενας υποστηρικτης μπορει του κατε)στημενου θεαματος
αμα σε βρει το αναπαντεχο καλο δεν προσπερνας
ο σεβασμος και η ευγενεια
που εχει να κανει με το ενθερμο αισθημα
με μια μονο ματια, μια σιωπη μια αισθηση
μια μονο οικειοτητα..
περαν τουτου τυπικοτητα
ουδεμια παρανοηση
θελει η εξευγενισμενη αυταρχια να υποκυπτεις στον λογο της
εμεις παλι, θα χρειαζομαστε παντα μια κατασταση φυσικη
με ολα τα στοιχεια της φυσης,
τον εγγενη αναρχο λογο
τιποτα τυχαιο
και το ανεξιτηλο τωρα εντος μας,
μονο τωρα ο χρονος μας.
χαμενος μια νυχτα ο κοσμος μου σε αστροκεντητο ουρανο
στο μαυρο δασος μεσα μου αντηχησε. "αχαρτογραφητος μεινε".
σαν απο βεβαιο θανατο απο μια φραση του ξυπνησα μια μερα.
"το τελος ειναι πισω".
κι ας ειναι.
σε αποκοσμα ιερα σκοταδια βρισκω το οξυγονο μου. το να σε συναντω χωρος ιερος λατρειας. οι λυγεροι ποθοι ακαταπιεστοι στο αχανες των αισθησεων. αναμενες πυγολαμπιδες. στην καταπνιξη τους και μια εξοδουλα κινδυνου. μπροστα μονο φως καποτε. μονοτονα μια γλωσσα βατραχου καταπινει αλαλουμια σαν λουκουμια. να λεω που παω διχως τα μαυρα μου γυαλια και που πηγε η ψυχη μου. σε αδεσποτες ψυχες αξεχωριστες απο σενα που αν κανεις να πεις 'αυτο ηταν' στην απροστατευτη γυμνια σου επιστρεφει. και λες πως γινεται να νιωθεις εκ)πληρωση την στιγμη που νιωθεις αδειος. κατα)λαβαινω καθε λεξη σου τα λογια απο τους τοιχους των οχυρωμενων ανθρωπων στην μοναξια τους, δεν ειναι μονο η σκια της που μεγαλωνει μεσα τους. για χαμενους μας εφιαλτες αλλο μη μιλαμε. εξαυλωμενη η οργη μου τρεχει μακρια μου. το παιδι που κυλιεται στα λιβαδια αποδεσμευμενο πια απο την βαθια μου θλιψη, δεν με φοβαται. με αγαλλιαση βουβη σε διατρεχω αργα, πολυκαιρισμενη νεφελη διαλυμενη. μπρος στα συμπαντα που καταρρεουν αστερευτα απο τα ματια σου, οι καταρρακτες τα ποταμια οι θαλασσες μια γαληνη ενος μονο ρυακιου αγιασμενου απο τις αγριες πετρες, χυνεται στα ματια μου. δεν ειχαμε να κανουμε ποτε τιποτα, απο το να ρεουμε. καμια εναντιωση. στον χορο που κανει τα αστερια να αυτοκτονουν για να ζησουν. θα μπορουσα να εναντιωνομαι για παντα σε μια κοινωνια που δεν με βλεπει, ο Ερωτας αν ηταν θα τριβομουν στα ποδια της σαν γατα. παιρνει φως ζεστο το βλεμμα μου κλεβει, καθε μικρο σπιτακι και το επιστρεφω ολο πανω τους. αγερωχα περιθωρια. μνημης και ασφαλτοστρωσεις και το λουλουδιασμα της στα συμπαγη "απαγορευεται", και τα "δεν προβλεπεται ". κρατω μονο λιγο απο το γινατι τους την σημασια και την βαρυτητα που δεν μπορει να παρει καμια ισοπεδωση καμια πυρποληση που με καθε αλλαγη καθε προοδο θα ανανεωνεται και μεις θα συμβαλλουμε. δικο μου, συμμεριζομαι μονο καθετι δικο μου. το παραταιρο σαν τις κουτσουλιες αναμεσα στα ψηλα και αχαρα που μας ζητουν με τροπο να καθαρισουμε. το μικρο που ανοιγει την καρδια του στην γη κι η γη που το κατε)βαζει, στους σπειρωτους βυθισμενους κηπους της. ειναι ο κοσμος του πια ξερετε μπουκια και συχωριο, απο μικρα σπιτακια που σηκωνουν τα μικρα μονο μαγαζια. ειναι ενταξει. εμεις ειμαστε πια ενα μονο σωμα, που καποτε θα βρουν νεκρο. εσεις κυριε Τσύμαση και εσεις κυρια Ναχτού , για σας παντα νεκρο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
| | καποιοι γεννιουνται για να μην πεθανουν ποτε. κι παρεα μεγαλωνει. δεν ξερω που,αλλα σιγουρα μεσα μας | | | |
|
χωρίς λόγια
23-11-2020 @ 15:35 | Ωραίο
ο γ)ενικος αριθμος
εχει υψηλο, τον υψηλοτερο βαθμο δυσκολιας, κινδυνου!!!!! | | Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
23-11-2020 @ 22:27 | τιποτα τυχαιο
και το ανεξιτηλο τωρα εντος μας,
μονο τωρα ο χρονος μας.......!!!!!!!!!! | | aridaios
24-11-2020 @ 02:18 | ::blush.:: ::blush.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
