| |
Χρόνους πολλούς πολύ παιδεύτηκα
να φτιάξω τη ζωή που ονειρεύτηκα,
ήρθε στιγμή να την πετάξω μιαν αυγή
σαν αποτσίγαρο στην παγωμένη αυλή.
Αιτία για όλα αυτά ήσουν εσύ.
Ω, αγάπη μου πού βρίσκεσαι
μου λείπει η λάμψη ,το χαμόγελό σου.
Η αγάπη μας ήταν καλή όταν ήταν σιωπηλή
η φωνή σου ξεχασμένο συναίσθημα
που κατέστρεφε τη σιωπή.
Όταν με πρωτοφίλησες άρχισε να χιονίζει
κι είμαστε σιωπηλοί
χάιδευα τα μαύρα σου μαλλιά
τα χέρια σου κρατούσα σφιχτά
να τα ζεστάνω από την παγωνιά.
Το σπίτι μας λυπήθηκε κι αυτό για τη φυγή σου
υπάρχει μέσα ακόμη η ζεστασιά από το κορμί σου
αν ήξερες πόσο έκλαψα που έφυγες
κείνο το πρωινό του
ανυπόφορου κρύου Δεκέμβρη!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
