| |
Στριμωγμένοι στου Ζωγράφου τα τσιμέντα,
σαν δυο τούβλα ερωτευμένα αγκομαχούμε,
να σηκώσει ο διαχειριστής την τέντα,
κάτω απ' τον ήλιο, αγκαλιά να κοιμηθούμε.
Στην ταράτσα, ρούχα μας τσαλακωμένα,
βρωμάνε τσιγάρο και μία θλίψη πνιγηρή,
τα σκέφτηκα περιστέρια μεθυσμένα,
μα αλυσίδες τους, τα μανταλάκια στο σχοινί.
Σαν σκουριασμένη βρύση, τα μάτια στάζουν,
μια μαύρη λίμνη απ' τα δάκρυά σου με πνίγει,
έξω απ' τις γρίλιες οι μέρες χαράζουν,
η φοιτητική μας ζωή, προδωμένη, λήγει.
Ποιό είν' το νόημα της ζωής με ρωτάς,
η απορία σου με τεμαχίζει στα δύο,
μονάχα αυτό πες μου, πως με αγαπάς,
κλείσε τα μάτια και στις φοβίες πες το αντίο.
Χρόνια περάσαν, περιμένοντας κάτι,
που δεν ξέρει κανείς από τι είναι φτιαγμένο,
στριφογυρίζαμε σε κρύο κρεβάτι,
μες στα σεντόνια κι εμείς κουβάρι μπλεγμένο.
Το πρώτο κλάμα, μας συντάρασσε πάντα,
τα αυτιά μας αναβλύζουν αίμα ή ευτυχία;
αντήχησε η κραυγή της σαν ροκ μπάντα,
και εμείς ανοίξαμε στο τέρμα τα ηχεία.
Η ευτυχία στο μπόι μετριέται,
στα ανισόρροπα βήματα και δυο συλλαβές,
ίση με μέτρο η δική μας που λέτε,
και τα ρούχα μας πετούν σαν περιστέρια από χθες.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
