| |
| | Μα, η ελεημοσύνη ειν της πληγής |  | | | Καλημέρα φίλοι μου, για τις μανάδες πίσω από τους μεγάλους τοίχους, σας ευχαριστώ. | | |
Μες σε συρματοπλέγματα
περίσσεψε η συμπόνια
θεών δεν ήρθαν πνεύματα
μήτε λαλούν τ` αηδόνια.
Παιδιά κατώτερης φυλής
και μάνες που πονάνε
κι` ούτε φωτάκι χαραυγής
κει που οι ψυχές λιγάνε.
Πατρίδες τους αλώθηκαν
μες στο αθώο αίμα
οι άνθρωποι λαβώθηκαν
και πάγωσε το βλέμμα.
Σκόνη και θρύψαλα σωρό
ξεριζωμός, η μοίρα
δεν τον ακούς το στεναγμό
δάκρυα ψυχής, πλημμύρα.
Ξένες εδώ, ξένες παντού
πουλιά χωρίς πατρίδα
παιδιά κατώτερου θεού
το δάκρυ τους, το είδα.
Κείνο που τρώει τη ψυχή
και τη καρδιά πληγώνει.
Μόνο της μάνας το φιλί
κι` η αγκαλιά το σώνει.
Γίναν οι άνθρωποι πουλιά
μαύρα πουλιά πετάνε
στης θάλασσας την αγκαλιά
θυμάρι, δεν κρατάνε.
Δεν φυτρώνει πια στη γης
που ήταν γης δικιά τους
οι μάνες, μάνες, της σιωπής
πικρά τ` ανθρώπινα τους.
Θεοί, δεν τους σταμάτησαν
τους σκοτωμούς πολέμου
όλο το βιος τους πάτησαν
αχ! τα σπουργίτια θεέ μου.
Δεν έχουν τούτα δω φωλιά
μον άδεια τους τα χέρια
μήτε στοργής παρηγοριά
μήτε ουρανό κι` αστέρια.
Τα περιστέρια δεν πετούν εδώ
μαύρο πανί, η ειρήνη
ζωές, που γίναν ρημαδιό
και ζουν με ελεημοσύνη.
Την δίνεις, όταν το μπορείς
σ` ανθρώπους την βοήθεια.
Μα, η ελεημοσύνη ειν της πληγής!!
αγκάθι, είναι στα στήθια.
11-12-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
