| |
Ανα-πωλούσες, ταξίδευες, χανόσουν...
Ανα-πωλούσες να φωλιάσεις σ' μιαν αγκαλιά...
Ν' ακούσης τους χτύπους της Καρδίας...
Κι η δική σου να συναγωνίζεται ακούραστα την δύναμη τους...
Να νοιώθεις τα κύτταρα σου να ξανά-γεννιούνται...
Σταθμός η ζωή σου μέσα απ' μιαν άλλη...
Να "καταθέσεις" την ύπαρξη σου...
Έτσι απλά κι οι αναμενόμενοι τόκοι όλοι δικοί σου...
Ο καθρέφτης απ' τα δικά σου συναισθήματα...
Αυτά που αναβλύζουν τόσο δυνατά κι είναι εγκλωβισμένα...
Αυτά που κυλούν ανεξέλεγκτα σαν χείμαρος...
Ταξίδευες σε πολιτείες που κατοικούσε η αγάπη...
Κι όλες οι γειτονιές υμνούσαν τον έρωτα...
Σ' ένα σπίτι γεμάτο φως εγκαταστάθηκες...
Με παράθύρια χωρίς κουρτίνες και πόρτες ολάνοιχτες...
Φοβόσουν μην τυχόν και διαβεί το σκοτάδι...
Και προσμονούσες να συγκατοικείσεις με τον έρωτα...
Να χαθείς στ' άπειρα μονοπάτια του...
Να ζήσεις το μεγαλείο του πάθους του...
Σφάλιζες τα μάτια για να τον νοιώσεις...
Σιωπούσες να μην τρομάξει και φύγει...
Αφηνόσουν στα δυνατά του αγκίγματα...
Ζούσες το προτώγνορο μεγαλείο του...
Χανόσουν σ' όλα αυτά που δεν είχες ζήσει...
Τα χέρια ορθάνοιχτα να τα κλείσεις στην αγκαλιά σου...
Χειροπέδες και βαριές αλυσίδες αναζητούσες για να τα "φυλακίσεις"...
Πως να απαρνηθείς την ζωή, πως να χάσεις την δική σου ζωή...
Κάθε Αστερι που εγκαταλείπει τον ουρανό σε τρομάζει...
Πετιέσαι και κοιτάς μ' αγωνία τα υπόλοιπα Αστρα, τον γαλάζιο σου ουρανό...
Φοβάσαι την απώλεια απ' αυτό που κρατάς, απ' αυτό που αναζητούσες τόσο καιρό...
Ένα δάκρυ κυλά για το αστεράκι που πεσε...
Ένα δάκρυ για να μην χαθεί το γαλάζιο...
Ξάφνου εμφανίζεσαι εσύ που ανα-πωλούσες, εσύ που ταξίδευες, εσύ που χανόσουν μέσα σ' όλα αυτά...
Έτοιμος να τα αγκαλιάσεις...
Έτοιμος να τα μοιράσεις...
Σκορπίζεις τ' αποθέματα σου απλόχερα...
Τα συναισθήματα τόσα πολλά να χαρίσεις...
Και το Κορμί σου τόσο ηδονικό δεν σταματά να εξερευνά...
Δεν σταματά να μεταμορφώνεται...
Σ' έναν πολύτιμο πωλητή Ονείρων...
Στέλιος Κ.
03-07-2006
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
