| |
| | In bianco e nero (ασπρόμαυρο) |  | | |
Ένα πρωί σαν να του τέλειωσαν τα λόγια
και τα κλειδιά του αφήνει απάνω στο τραπέζι.
Το ραδιόφωνο απέμεινε να παίζει
μα ξαφνικά στάθηκαν όλα τα ρολόγια,
πριν κλείσει η πόρτα... με παράπονο και γρέζι.
Στον δρόμο βγαίνει, ξανασφίγγει το παλτό του
και η βροχή χορεύει πάνω στο καπέλο.
Βαθιά στις τσέπες του τα "όχι" και τα "θέλω"
που είχε για χρόνια κρύψει από τον εαυτό του.
Σαν να γελά με την ζωής του το μπουρδέλο.
Κανείς δεν βγήκε να του πει "γύρισε πίσω!
Μην μου κρυώσεις, θα μου λείψεις, περιμένω!"
Παίρνει μια ανάσα απ' της βροχής το πεπρωμένο,
και το τραγούδι της γερά κρατά το ίσο
σ' έναν σκοπό που είχε ξεχάσει, αγαπημένο...
Και ύστερα γίνεται στον δρόμο μια κουκίδα,
μέχρι το κόκκαλο βρεγμένος... κι όμως βράζει
η επιθυμία του να ξορκίσει το μαράζι,
που έτρωγε ύπουλα για χρόνια την ελπίδα,
τη δύναμή του να γελά καθώς ρεμβάζει.
Ποτέ δεν έμαθα πού πήγε και τι κάνει,
αν τον περίμενε το τίποτα ή μια αγκάλη.
Των παραθύρων μας η οθόνη η μεγάλη
ούτε προφήτες μα ούτε και σοφούς μας κάνει,
μόνο θυμιάματα ... στου αγνώστου το μαγκάλι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
| | Το χέρι μου άπλωσα, ψυχή μου, και σε βρήκα, τσιγγάνα μες στην αυτοκρατορία των συμπτώσεων. | | | |
|
Skylight
15-12-2020 @ 13:18 | Κανείς δεν βγήκε να του πει "γύρισε πίσω!
Μην μου κρυώσεις, θα μου λείψεις, περιμένω!"
Παίρνει μια ανάσα απ' της βροχής το πεπρωμένο,
και το τραγούδι της γερά κρατά το ίσο
σ' έναν σκοπό που είχε ξεχάσει, αγαπημένο!
Όλο υπέροχο Αγάπη με πολύ δυνατές εικόνες εγώ ξεχώρισα αυτή! | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
15-12-2020 @ 13:54 | Διαμαντάκι!!! και τα διαμαντάκια τα κρατάμε. ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | Κων/νος Ντζ
15-12-2020 @ 15:17 | Γεμάτο σοφία!
::angel.:: ::angel.:: ::angel.:: | | Αγιοβλασιτης
15-12-2020 @ 17:20 | Πικρή ιστορία...
Όμορφα γραμμένη ... | | CHЯISTOS P
15-12-2020 @ 17:50 | Εντυπωσιακότατη γραφή ! | | Μπόσινας Νίκος
15-12-2020 @ 21:37 | Κι εγώ εντυπωσιάστηκα!
Γράφεις υπέροχα! | | -Ειρήνη-
16-12-2020 @ 08:40 | Πανέμορφο! Σαν σκηνή από ταινία. Περιγράφεις πολύ ζωντανά τις κινήσεις του και την ψυχολογική του κατάσταση. Ο μόνος άνθρωπος... μου θύμισε έντονα τον ήρωα στο βιβλίο "Η μοναξιά είναι από χώμα" της Βαμβουνάκη. Ιδιαίτερος ο ρόλος της βροχής στο ποίημά σου: από τη μια ταιριάζει με την ψυχολογία του ήρωά σου, από την άλλη είναι αποκαθαρτική...και δεν έχει σημασία τελικά πού πηγαίνει ο άνθρωπος, σημασία έχει ότι αποδέχεται τον εαυτό του και απελευθερώνεται απ' ό,τι τον κρατούσε πίσω. Συμφωνώ με την παρένθεση. | | pennastregata
16-12-2020 @ 13:51 | Σας ευχαριστώ για τον χρόνο, την προσοχή και τα λόγια που ξοδέψατε για τα στιχάκια μου... ::love.:: | | -H2O-
16-12-2020 @ 16:15 | Εξαιρετική απόδοση. Πολύ ωραία γραφή.
Στο τέλος και μέσα στην παρένθεση κρύβεται (ή φανερώνεται αν προτιμά κανείς) η αλήθεια. | | zari.kardias
18-12-2020 @ 01:56 | Και ύστερα γίνεται στον δρόμο μια κουκίδα,
μέχρι το κόκκαλο βρεγμένος... κι όμως βράζει
η επιθυμία του να ξορκίσει το μαράζι,
που έτρωγε ύπουλα για χρόνια την ελπίδα,
τη δύναμή του να γελά... καθώς ρεμβάζει.
Υπέροχα γραμμένη έμπνευση!!! ::yes.:: ::up.::
::hug.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
