| |
Χαθήκανε ανάμεσα σε κάτι υποχρεώσεις,
στο σπίτι τους, στο δάνειο, στα έπιπλα με δόσεις.
Η μέρα γέμισε δουλειά και η ρουτίνα αργία,
κόψανε και τον έρωτα με μια δικαιολογία.
Τους φάγανε τα βάσανα και τα βαριά τους πρέπει,
ότι ο γιατρός τους άφησε, δεν επιτρέπει η τσέπη.
Η σκέψη τους ατάραχη, σα να κοιμάται χρόνια,
κι αυτοί να ονειρεύονται, παιδάκια και εγγόνια.
Μια κοινωνία αστική, της συμφοράς,
πέντε να κλαις, μια να γελάς, να μη ζητάς.
Μια ζωή που βιαστικά, περνά σα τρένο,
θέλω να αλλάξω μα και ‘γω δε προλαβαίνω.
Χαθήκαμε ανάμεσα, στους “σοβαρούς” μας στόχους,
χρήμα, δουλεία, φυλακή, είναι για τους μετόχους,
Σωπάσαμε και στα κοινά, κανείς δε τα λογίζει,
τον εαυτό του, μέσα του, κανένας δε γνωρίζει.
Άχρωμη πόλη στα μπετά, γεμάτη μετανάστες,
άνθρωποι π’ απ’ τη χώρα τους, τους ‘διωξαν οι ανάγκες.
Xρήμα, δουλεία, φυλακή, άλλα σταθμά, ίδια μέτρα,
τέλειωσαν και του Έρωτα, τα βέλη απ΄ τη φαρέτρα.
Μια κοινωνία αστική, της συμφοράς,
πέντε να κλαις, μια να γελάς, να μη ζητάς.
Μια ζωή που βιαστικά, περνά σα τρένο,
θέλω να αλλάξω μα και ‘γω δε προλαβαίνω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
