| |
Σαν το άλογο στο λιοτρίβι,
σαν το τρωκτικό στον τροχό,
σαν τον χαμένο για πάντα νου,
χωρίς ανάσα τρέχουμε,
για μια καλύτερη ζωή,
ασθμαίνοντας
στις ανηφόρες,
με τα πόδια γεμάτα πληγές,
με τα χέρια
γεμάτα ηλεκτρικό ρεύμα,
με την ψυχή
γεμάτη κενό.
«Προχώρα»
διατάζει το αόρατο
ιερατείο,
ακόμη ένα μέτρο,
ακόμη μια μέρα.
Ανεβαίνουμε την σκάλα,
κατεβαίνοντας
προς την κόλαση,
των έρημων πόλεων,
των έρημων ανθρώπων,
των άδειων δοχείων,
που ονομάζουμε σώμα.
Κανείς δεν μας ρώτησε.
Κανείς δεν μας απάντησε.
Υπέροχοι θνητοί,
με χάρη και μεγαλείο,
με όνειρα,
με καρδιά γεμάτη αίμα,
αλέθονται στην μηχανή,
γελώντας στο ηλιοβασίλεμα,
κλαίγοντας στους τάφους,
σιωπηλοί μέχρι το τέλος
- σιωπηλοί, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
Κλειδώνουν
ακόμη μια λέξη,
στο κάστρο των αισθήσεων,
μήπως αυτή την φορά
διασωθεί κάτι
από την βαρβαρότητα,
μήπως σωθούν οι ίδιοι,
μήπως, τελικά,
συμβεί το μεγάλο λάθος,
και δεν είναι όλα
τόσο άσχημα όσο φαίνονται.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
