zari.kardias
18-01-2021 @ 02:04 | Είναι σαν νύχτας ουρανός, δίχως αστερισμούς...
,,,φεύγουν οι 'μέρες άχρωμες ,δίχως αναφεγγιά...
::up.::
...υψώνεσαι, φιλοσοφείς, γίνεσαι ποιητής,,,
ανοίγουν ουρανοί...
::up.::
Υπέροχα πλασμένο θέμα!!! ::love.::
...με γλυκά & πικρά ενδεχόμενα συναισθήματα-σκέψεις
ΝΑΙ με χρυσά & μολυβένια βέλη...
αλλά ...προτιμότερα απ' τον λυγμό τον μόνο... | |
Κων/νος Ντζ
18-01-2021 @ 08:36 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
Νικηφόρος Ουρανός 38
18-01-2021 @ 10:07 | Ερωτικό! Τρυφερό!
Μεστό από Εικόνες, αισθήματα και συναισθήματα!
Απείρου κάλλους, ποιητική δημιουργία!
Εύγε, Αναστάσιε και καλή εβδομάδα! | |
ΙΚΑΡΙΟΣ
18-01-2021 @ 10:28 | Καλημέρα Αναστάση...δεν περίμενα τίποτα λιγότερο. Καταπληκτικό!!! | |
**Ηώς**
18-01-2021 @ 14:15 | πολύ αληθινό....γι´αυτην την σπίθα ζούμε και υπάρχουμε!
έξοχο Τάσο! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
χωρίς λόγια
18-01-2021 @ 16:58 | ετσι πάει
ομορφιά!!! | |
φραγκοσυριανος
18-01-2021 @ 18:35 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
ΛΥΔΙΑ_Θ
18-01-2021 @ 21:11 | Υπέροχο Τάσο !!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
-Ειρήνη-
19-01-2021 @ 08:46 | Πολύ ωραίο, Αναστάσιε... ακριβής η περιγραφή των ερωτευμένων και ιδιαίτερη η αναφορά σου στα μολυβένια βέλη του έρωτα, οι περισσότεροι γνωρίζουμε μόνο τα χρυσά. αναφεγγιά: πανέμορφη λέξη! Η τελευταία στροφή ξεχωριστή, αν δε νιώσει κανείς τα μολυβένια βέλη του έρωτα, δε μπορεί να εκτιμήσει πλήρως την αξία των χρυσών.
Η αρχή της μου θύμισε στίχους του "Ερωτόκριτου":
Ποιος εις τον κόσμο εφάνηκε κι αγάπη δεν κατέχει
Ποιος δεν την εδοκίμασε, ποιος δεν την εξετρέχει...
Ιδιαίτερη και η τεχνική σου, με τον τελευταίο στίχο πιο κοφτό από τους υπόλοιπους σε κάθε στροφή, σα να υπογραμμίζει κάθε φορά το νόημα.
| |
CHЯISTOS P
19-01-2021 @ 14:52 | Ολοκληρωμένο ποίημα, με εντυπωσίασε η συνέχεια και η ροή της φιλοσοφικής σου σκέψης... Για την τεχνική δεν μιλάμε : Απαράμιλλη !!
Χαίρομαι τους δημιουργούς που δεν χρησιμοποιούν τα κοινότυπα θεματικά και στιχουργικά κλισέ...
::theos.:: | |
inokrini
19-01-2021 @ 16:58 | ::love.:: ::love.:: ::love.:: | |
Ζωή Α.
19-01-2021 @ 18:26 | Δεν έχει γλύκα η ζωή, ο έρωτας σαν λείπει...
Σπουδαίο... τα λέει όλα ::up.:: ...θα ζεις στην ερημιά...
::up.:: ::love.:: | |
φραγκοσυριανος
19-01-2021 @ 20:18 | ::up.:: | |
-H2O-
19-01-2021 @ 21:49 | Το θαύμασα. | |
Alskling
19-01-2021 @ 23:11 | Αν δε σκιρτάει η καρδιά κι αδιάφορα χτυπάει...
φεύγουν οι 'μέρες άχρωμες ,δίχως αναφεγγιά.
Σαν το ρυάκι το νερό π'αδιάκοπα κυλάει ...
στου χρόνου τη φευγιά.
Παρα πολυ ομορφο!!! ::up.:: ::up.:: | |
ΙΚΑΡΙΟΣ
21-01-2021 @ 17:04 | Πάρα πολύ ωραίο ποίημα. Μπράβο Αναστάση... ξαναγύρισα και το ξαναδιάβασα πάλι.... | |
φραγκοσυριανος
21-01-2021 @ 18:49 | ::up.:: | |
Elen Louka
24-01-2021 @ 22:31 | φανταστικό μπράβο!! | |
Σκόρπιες σκέψεις
11-02-2021 @ 15:25 | Πολύ ωραίο το ποίημα σου και με γλαφυρές παρομοιώσεις αλλά δεν υπάρχει έστω και ένας που να ερωτευτηκε και να μην θέλει να ξαναερωτευτεί; Ο έρωτας σε χαζεύει πολλές φορές και σε κάνει να τα βλέπεις όλα μέσα από ένα ροζ πρισμα...και όταν σπάει η καρδιά θέλει χρόνο για να ενώσεις πάλι τα κομμάτια...προτιμώ την αγάπη.. | |
 |
