| [B]Εισιτήριο
Με ρωτάς που βρίσκω τόση αντοχή
και σου δίνω πάλι εισιτήριο
χωρίς να θέλω να πάρω αμοιβή
ίδια ονόματα στο διαβατήριο
Η δική σου η αγάπη σταθερά
πάντα αρχίζει με μια σκέψη στα κρυφά
και τερματίζει σαν άδικος σκοπός
στα σεντόνια που μετράνε το μαρτύριο
Η ελπίδα φεύγει πάντα τελευταία
καράβι που σβήνει σε ναυάγιο
μέσα στην απέραντη άβυσσο
ένας μαύρος ορίζοντας, ισόβια
Σε παράνομες οθόνες συνδρομή
παίρνεις εν λευκό το εξιτήριο
μην τυχόν μας βρει το αύριο μαζί
και εισπράξουν οι ψυχές απολυτήριο
Η δική μου η αγάπη δυνατά
πάντα στην καρδιά περιμένει φανερά
μ’ ανοιχτά φτερά ενάντια στο φως
αντέχει της μοναξιάς συλλαλητήριο
Κι’ ας μοιάζουν όλα πως γίνονται τυχαία
υπάρχει ακόμα κάτι άγιο
μια προσευχή απ’ τον παράδεισο
που διαστέλλεται και ζει, αιώνια[/B]
Διγενής Σαββίδης 27. 01. 2021
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Σχόλια: 2 Στα αγαπημένα: 1
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|