| |
Στη φυλακής τα καγκελώματα πρωτοστατεί η νοσταλγία
Αβέβαιος κι ο κτύπος της καρδιάς ,γιατί κτυπάει αυτη η καρδιά;
Κλειστοί καιροί,περίκλειστοι μακρυά της θέας τ’ουρανού
Σ’ανέμους ,θύελλες παραριγμένοι του μάταιου καιρού
Μάταια φωνούν κι οι αλέχτορες τις εθισμένες ώρες
Δεν ξεδιαλύνουν τα σκοτάδια,φώς δεν διέρχεται μονάχα μπόρες
Εικονικές οι μέρες των μηνών,πως πια η μέρα να διακριθεί
Χάθηκε πια η νύχτα η μιά μέρα απο την άλλη ίδια κλειστή
Δεν καταπλήσσει τούτων των χώρων το απαθές
Επιρροή καμμιά δεν φέρνουν οι εποχές
Όλα τα κλέινουν πιά τα χιόνια του ιλίγγου τα ολισθηρά
Που στέκουν απο αιώνων αδιάφορα στο θέρος,στους ξένους ορατά
Γεμάτα άχνινα λουλούδια διάδοχα των χιονιών
Πομπές αχλύων,εναλλαγές των άστρων και διάβα των θυελλών
Το ανθρώπου το κατάντημα ιδού το προς όλα αδιαφορεί
Η μόνη μέριμνα πως να σβήσει το κουτσουρό του στάχτη να γινεί
Ο βράχος δεν δείχνει ταραχή μα διαγράφεται η μοίρα
Παίρνει δέος και μορφή υλοποιημένη,ω μα είναι στείρα
Διόλου δεν αλλιούται το γνώριμο της σχήμα
Ουσία συγγενική που εκπηγάζει απο μνήμα
Παρηγοριά και καταδίκη,ελπίδα στην απελπισία
Λιώνει στο χωνευτήρι η μάταιη καρτερία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
