Λυτρωνω τα βλέφαρα στο τρεμουλο της θύμησης
σπάω τους ρυθμούς στο τρεκλισμα της νύχτας
μετρώ τους κρίκους στον αλυσο του νου
απόψε θέλω ν'ανήκω σε μένα και του κενού
κι ας λένε άλλα τα χαρτιά της χαρτορίχτρας
είναι εκείνο το ελάχιστο που κρατώ άνευ (διαφήμισης)
γίνονται οι σκιές του σκότους εραστές
κι εξαγοράζουν τη νύχτα μ' ένα τίμημα
λανσαρουν τ' έρωτα τις πιο καυτές σκηνές
γκριζομαυρες αλλόκοτες γυμνές
και χάνονται στη ρωγμή του χρόνου μ' ένα φίλημα
χωρίς να μένουν στον λόγο τους πιστές
μια εισπνοή βαθιά σαν του τσιγάρου ρουφηξιά
πετρώνει τα θέλω στου παλμού το μέτρημα
αφήνει την πιο πικρή γεύση στο στόμα
κι όμως τον θες και τον ζητάς ακόμα
ας γίνονται οι σκέψεις ανάγκη και αίτημα
πάλι κι απόψε σου κρατάει το χέρι η μοναξιά
προσπαθώ να διασυρω του λυγμού τον ήχο
κάπου εκεί παρακάτω στο επόμενο στάδιο
τρεμοπαίζω τα βλέφαρα να με νιώσουν
αφουγκράζομαι της σκέψης σου το βήμα
κόβω για πάντα των πρέπει το νήμα
χωρώ γι' απόψε στων τσιγάρων το πακέτο τ' άδειο
ποιές στιγμές, ποιοί καιροί,άραγε θα με σώσουν ;;
