| |
Βγήκα στις όχθες τ’ ουρανού
Με την εικόνα σου στο νου
Ένα ποτάμι θλίψη
Μέσα στ’ αστέρια του κενού
Στη λησμονιά του δειλινού
Ελπίδες είχα κρύψει…
Μα ψάχνω στ’ άπειρο να βρω...
Έναν κρυμμένο θησαυρό
Χαμένη μες στο σύμπαν
Πίστεψα βλέπεις οιωνούς
Ανθρώπους ξέχασα αγνούς
Κι ό,τι σοφό μου είπαν…
Καλά να πάθω το λοιπόν
Που δεν γυρνώ στο παρελθόν
Γιατί πονάει τάχα
Μα έζησα μισή ζωή
Που μού ‘μαθε πως η σιωπή
Είναι σοφή μονάχα…
Γι’ αυτό θα πάψω να μιλώ
Χωρίς πολύ να την σκεφτώ
Την κάθε μια μου φράση
Εκείνοι που μιλούν πολύ
Ανόητοι είναι.. δειλοί
Τους έχω προσπεράσει…
Μόνο τα μάτια της ψυχής
Λένε αυτά που θες να πεις
Με χείλη σφραγισμένα
Δυο πρόσωπα αντικρυστά
Και με τα βλέφαρα κλειστά
Σωπαίνουν παθιασμένα
Με δίχως άγγιγμα θνητό
Έρωτα κάνουν νοητό
.. Όπως εσύ μ’ εμένα…
1-7-2014
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
