| |
Ατέλειωτες νύχτες σε έρημα πάρκα μόνος σου σέρνεις της ζωής τα ρημάδια.
Σε μία σακούλα όλα όσα έχεις
Παγκάκι κρεβάτι.
Κανεί δεν προσέχει.
Γέρος δεν είσαι μα έχεις ασπρίσει και η άπονη φύση σε έχει σαπίσει.
Ο κόσμος περνάει.
Κανείς δεν μιλάει.
Σε κρίνουν χυδαία.
Κανείς για παρέα.
Ποιός είσαι, τι κάνεις
κανέναν δεν νοιάζει.
Χειμώνας και τρέμεις.
θα ζήσεις δεν ξέρεις.
Όχι ότι σε μέλλει.
Κανείς δεν σε θέλει.
Κ' όμως κάποτε...
Θυμάσαι...
Παιδί σαν ήσουν...
Γέλαγες και οραματιζόσουν τη ζωή σου.
Είχες όνειρα και ελπίδες στην παιδική ψυχή σου.
Πως όλα αυτά χαθήκαν;
Πως υπέκυψες στης μοίρας σου την ήττα;
Δεν το θυμάσαι.
Δεν το θέλεις.
Τώρα πια μόνο το σακούλι σου σέρνεις.
Και αποζητάς το τέλος να 'ρθει.
Και η καρδιά σου μόνιμα να παύσει.
Να σταματήσεις να πονάς.
Να διαλυθείς...
Έτσι απλά....
Να εξαφανιστείς...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
