| |
Χθες βράδυ που καθόμασταν κοντά στο παραγώνι
βλέπαμε έξω, στην αυλή, πυκνό να πέφτει χιόνι.
Σε λίγο οι στέγες των σπιτιών, δέντρα, βουνά και δρόμοι
είχαν ασπρίσει εντελώς και έριχνε ακόμη.
Ο Υμηττός κι η Πάρνηθα απ΄ το πολύ το χιόνι
έμοιαζαν να ΄χουν σκεπαστεί με κάτασπρο σεντόνι.
Ξάφνου, μπρος στο παράθυρο, είδαμε ένα σπουργίτι
να το χτυπά, ζητώντας μας να μπει κι αυτό στο σπίτι.
Μας έλεγε: «Ανοίξτε μου, το κρύο δεν αντέχω
γιατί είμαι πλάσμα του Θεού κι εγώ ψυχούλα έχω».
Αμέσως του απαντήσαμε: «Μπες μέσα σπουργιτάκι
κι έλα να κάτσεις εκειδά, στο αναμμένο τζάκι.
Σπόρους θα βρεις και ψίχουλα, να φας και να χορτάσεις
και μια γωνιά να ζεσταθείς, την νύχτα να περάσεις».
«Κι όταν ο ήλιος το πρωί, το χιόνι θα το λιώσει
κι απ΄ της νυχτιάς την παγωνιά, θα έχεις πια γλιτώσει
μπορείς ν΄ ανοίξεις τα φτερά, ψηλά για να πετάξεις
σε άλλα μέρη, πιο ζεστά, φωλιά να πας να φτιάξεις» .
«Εάν η τύχη, κάποτε, το φέρει να γυρίσεις
και το φτωχό μας σπιτικό, εάν το νοσταλγήσεις
ξέρεις το δρόμο για να ΄ρθείς, το τζάμι να χτυπήσεις
και μ΄ ένα σου φτερούγισμα, χαρά να μας χαρίσεις».
«Θέση θα σου ΄χουμε έτοιμη, δίπλα μας να καθίσεις
κι ό,τι η ψυχή σου λαχταρά, αρκεί να το ζητήσεις.
Και από δω και στο εξής, τίποτα μη φοβάσαι
μέλος της οικογένειας κι εσύ, σπουργίτι, θα ΄σαι».
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
