| Πως περάσαν τα χρόνια.
Χάσαμε τις φωνές.
Των παιδιών στα παιχνίδια,
στις μικρές γειτονιές.
Μας ρημάξαν τα χρόνια.
Κλαίγαμε στις χαρές.
Πλαστικό ήταν το τόπι.
Μα οι καρδιές ανοιχτές.
Μες το χώμα πατούσαν,
με τα πόδια γυμνά.
Οι πληγές δε πονούσαν.
Περασμένα κι αυτά.
Αναμμένο καντήλι.
Μιά μικρή προσευχή.
Ξύλινο το πατίνι.
Γιά ένα όνειρο.
Μέσα στο όνειρο.
Στη δικιά τους ζωή.
Ξεθωριάσαν οι μνήμες.
Ξεχασμένα φιλιά.
Μεγαλώσαμε κι όμως.
Έχουμε μείνει παιδιά.
|
![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | ![](skin/images/spacer.gif) | | Στατιστικά στοιχεία | | ![](skin/images/spacer.gif) | | Σχόλια: 1 Στα αγαπημένα: 0
| | ![](skin/images/spacer.gif) | | | | ![](skin/images/spacer.gif) |
|