| |
Όταν εγώ πέθαινα από έρωτα για σένα, εσύ τη μια ήσουνα μαζί μου μισό-ενθουσιασμένη,
την άλλη μισό-θυμωμένη, την άλλη μισό-έξαλλη κι εντέλει (πάντα) οχληρή...
Ακούγοντας τη φωνή σου που ανεβοκατέβαινε σαν το φύσημα του ανέμου,
αναγκαζόμουν να παίρνω ένα γαρύφαλλο απ' το ανθοδοχείο, να το βάζω στο πέτο και να φεύγω, προσπαθώντας να συγκρατήσω τη δυσφορία μου...
Όμως, με το γλυκοχάραμα της αυγής ξαναγύριζα γιατί, παρόλο που πλανιόταν στον αέρα η αόριστη εντύπωση μιας μικρής καταστροφής, το σκίρτημά σου ήταν γεμάτο εμπιστοσύνη και ελπίδα...
Μια μέρα, αγναντεύοντας το πέλαγος που το έδερναν τα κύματα, ένιωσα σαν να με χάιδευε ο αφρός τους και σου είπα, με καθαρό μυαλό, ότι ήθελα να ΄μαστε παντοτινά μαζί αλλά κι αν ακόμα φτάσουμε ως το τέρμα, στο γυρισμό θα ΄χει νυχτώσει...
Κι άμα δεν υπάρχει δρόμος, δεν θα υπάρχει τίποτα πια για μας...
……………………………………………………………………………
(Άσχετο: Βγάζουνε «κραυγές»
πολύ συχνά κι οι ποιητές…).
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
