| |
Σε ένα παράθυρο του χρόνου
στέκομαι και κοιτώ
μια τη θάλασσα
και μια τον ουρανό.
Δε σκέφτομαι
ούτε πια μιλώ.
Μόνο αφήνομαι
στο φως του ήλιου να λουστώ.
Τα σύννεφα μου θυμίζουν
αυτά που μέσα μου έγραψαν κεραυνούς.
Μες σε καταιγίδες και άγριους καιρούς
πάλεψα τη βάρκα μου εγώ να την ορίσω.
Με δανεικά πανιά πως γίνεται άραγε
αντίθετα απ' το κύμα να κινήσω;
Στης θάλασσας το κορμί
κάθε μέρα μια άλλη διαδρομή χαράζει.
Άγνωστο ο καθένας μας από που ξεκίνησε
Άγνωστο και το που θέλει να φτάσει.
Άγνωστο είναι σε όλους μας
το πόσο το ταξίδι θα κρατήσει,
πότε ο ήλιος της ζωής
για μας θέλει να δύσει.
Γι αυτό άλλη σκέψη μη ζητάς
δίπλα σου να αρμενίζει
Μόνο τη βαρκούλα σου να αγαπάς
με όμορφα λόγια, όμορφα να της μιλάς.
Από τη σκέψη μη ζητάς
απάντηση να πάρεις
Γιατί είναι ο νους σου ένας καμβάς
που άθελά του ό,τι γράφεις
το σβήνει ο βαρδάρης.
Η αγάπη γράφει πιο βαθιά
μες της ψυχής τα βάθη.
Να μην την έβρει ο βοριάς
κανείς να μη τη σβήσει.
Αγάπη να 'χεις στην καρδιά
και άσε τη βαρκούλα σου να αρμενίζει
Κι αν έρθουν κύματα βουνά
θα βρει τον τρόπο την βαρκούλα σου να ορίζει.
Ακόμα κι αν η βάρκα σου χαθεί
και βρεθεί σε άλλη ακτή
από αυτή που αρχικά είχες σκεφτεί
τότε για κάποιο λόγο βρέθηκες εκεί
και κράτα όσα έμαθες από τη διαδρομή
σα φυλαχτό μες την καρδιά
κανείς να μην τα δει.
Κατερίνα Δ. Κ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
