| |
Σαν τέλειωνε το χρέος, γύριζαν και πάλι στη γη τους,
με τον ήλιο να καίει το μαντίλι του πένθους.
Με το φεγγάρι, χυμένο σαν αίμα
στους δρόμους της νύχτας.
Με τη γυναίκα του σκοτωμένου, αμίλητη,
σα θυμάται εκείνο το απόβραδο, που,
τυλιγμένο τής φέραν το ρούχο του.
Σιωπή και αμίλητα δάκρυα.
Λίγα αλειτούργητα κόλλυβα σ' εκείνους που έλειπαν.
Μεσοδόκια, πελέκια και στέγες,
όλα γονατισμένα στην οργή των βαρβάρων.
Μοναχά οι ανάπηροι τοίχοι.
''Πώς να σηκώσουν τόσο ουρανό! ''
Μοναχά το όνομα του χωριού απυρπόλητο.
Πώς να σηκώσει τόσους νεκρούς!
.... συνεχίζεται.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
