| |
Γυρίζω απ’το θάνατό μου
Σ’ένα καθρέφτη βλέπω τον εαυτό μου
Δεν φαίνονται πιά οι παλαιοί μου τρόμοι
Καινούργιοι μου ξανοίγονται ανδρειωμένοι δρόμοι
Το σώμα όσο κοιτάζω μάλλον ακόμη στέρεο
Εκείνα που γκρεμμίστηκαν ; Αβέβαια
Ίσως το μέλλον μου να ζώ
Υποταγμένο σε μυστήριο χερουβικό
Το νιώθω γιατί ανθίζουν τα λευκά
στις ατραπούς που γερνάω
Το συλλογίζομαι ψύχραιμα
μα κλαίω ή γελάω ;
Αν είσαι όμως εδώ
Χρυσάφι αόρατο παλιό
Σπάζω καθρέφτες σκοτεινούς
Κυκλοφορώ αμέριμνος στους ουρανούς
διασχίζω κι ας είναι οδυνηρό
Έτσι ,σιγά σιγά χτίζεται σώμα και ψυχή
Στο αναμενόμενο δίχως ήχους και μορφή
Γίνονται μοίρα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
