| |
| | Η ώρα που όλοι περιμένουν |  | | |
Πλησιάζω σαν αρπακτικό,
με τις αισθήσεις σε πλήρη έκταση,
τα βήματα προσεκτικά και σίγουρα,
αόρατος όπως η κόλαση,
ερεβώδης όπως η νύχτα.
Ο χαμός, η πτώση,
δικαίωση, απαλλαγή,
το μέτωπο μου είναι κρύο
και τα νύχια μπήγονται
στο έδαφος.
Κανείς δεν κινείται.
Η σιωπή, το ψύχος, η ακαμψία,
οι σταγόνες της βροχής,
μαραίνονται
σαν άνθη που τα πάτησαν.
Κλονίζεται ο κόσμος
και στα θρύψαλα,
κυλιούνται οι εραστές,
καθώς αργά τους βαλσαμώνουν
με δηλητήριο.
Η σκέψη, αχ, η λογική,
πιστή, αιώνια, τρισκατάρατη,
ο μόχθος, η ανάπαυση:
ποιος τα έγραψε
και ποιος τα διαλαλεί…
Μήπως είναι κάποιο αστείο;
Μήπως ο φθόνος με καταπίνει;
Το σπέρμα καθορίζει:
πεντακόσιες φορές νεκρός,
χίλιες φορές ζωντανός.
Υπάρχει το πλουμιστό δάσος,
το σφίξιμο στο στομάχι,
τα πρώτα μου βήματα,
πάνω σε ασήμαντα κλαράκια,
που σπάζουν διακριτικά.
Δέντρο της αλήθειας,
εικόνισμα καρβουνιασμένο,
αστραφτερό του πάνθηρα βλέμμα,
ανυψώστε αυτή την ασχήμια
από τον εαυτό της μακρυά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | διαλέξαμε τα όμορφα βάσανα | | | |
|
aridaios
25-03-2021 @ 13:46 | ::blush.:: ::blush.:: | | inokrini
25-03-2021 @ 20:50 | ::up.:: ::up.:: Δέντρο της αλήθειας,
εικόνισμα καρβουνιασμένο,
αστραφτερό του πάνθηρα βλέμμα,
ανυψώστε αυτή την ασχήμια
από τον εαυτό της μακρυά. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
