| |
προυποθεση να μεινει ζωντανη η αραχνη
ετσι να'ναι ο εντεχνος χειρισμος απαραιτητος
ενος ισχυρισμου οπως ειναι το σκατο για την μυγα
να περασει σαν την γυρη με την μελισσα
η κοινωνια να υποβληθει σε αλλη ταξη..
με χαπια ή με την θεληση της στεγνη
κι αν δεν υπηρχε ο Οργουελ καπως αλλιως θα την λεγανε
τα σεναρια και η φαντασια ανεκαθεν
οπως δουλευονται υπερ της κορυφης
με την απαθεια της βασης και μηδε αποστασιοποιηση
γλυκα για ποιους θα ειναι;
απαθεια για το ξεπουλημα του ερωτα
απομακρυνση απο την πνευματικη δυναμη
κι αυτοι οι λιγοι ολοι ειναι πολυ λιγοι για να χωρεσουν εμας..
θα ειναι πολυ λιγοι αυτοι ή εμεις πολυ αφελεις,
με το προσχημα της ασφαλειας
για να να μας τοποθετουν σε θεσεις
αποξενωσης και αλληλοσκοτωμου.
με αρχη παγια το ξεμακρεμα απο τα ενδοτερα..
με το να ειμεθα σωνει και καλα, αρρωστοι μαζι ή χωρια
υποκειμενοι στην τρομοκρατια και την ψευδοπληροφορηση
μηδε περιπλανημενοι στην εμβαθυνση απ' εξω
μηδε στην επικοινωνια μεταξυ μας επαφη που να μας συγκινει..
οι σειρηνες απαξ αντιληφθουν οτι κινδυνευουν
δεν κλεινουν το στομα τους..
εκεινα τα φανταστικα πλασματα, που στις αδολες προθεσεις
δεν σιμωνουν μην κανουν αθελα τους κανενα κακο..
φανταστικα οσο και η ψευδοεπιστημη
και δεν εχουμε να κανουμε με τετοιες θεσεις..
καποια πραγματα ειναι
απλα ως ασυληπτα
ο ανθρωπος ειναι;
συμπτωμα ειναι το αγχος καποτε θα εκραγει..
μα και καποιας ελλειψης δηλωση..
αν και σπανιο πολυ απο την συμπιεση καποια στιγμη ανθρωπος να προκαλεσει την εξαφανιση του...
ποιος στηνει την αγχονη σε καθε περιπτωση και ποιος καθε φορα την λουζεται; ενας μονο ενας οποιος σωμα ακομη γυρευει...
ετσι κι η ριζα του κακου πραγματι,
θα'ναι στο ποιος αποβλεπει σε μια αδιαφορια ολοενα λανθανουσα
στην συνθηκη μιας θεασης μιας κινησης μιας αγαπης
οπου το γνωστο δεν αφηνεται στο αγνωστο..
θα'ναι στο ποιος παραβλεπει το σωμα οταν το παει η ψυχη του
και στο ποιος το ακολουθει και εφτασε να το πνιγει.
η ριζα λοιπον ποια ειναι;
και πως φταιει; για το χτυπημα...
αν η καταναλωση της ιδια, με την ιδια κουφια κριση;
ετσι καπως το κακο καπου κατι καλο δινει
οπως η σκουπα της μαγισσας
το ακοιμητο δασος κι αυτην αγκαλιαζει
-ολο μια φωλια αλλωστε-
προσαρμοζεται στις επιθεσεις
απλωνει τις αρχεγονες ριζες του...
τωρα που καταλαβαινουμε ολοι...
και το τωρα καταλαβαινει ενας στους δυο
κατεσταλμενος, o αλλος επικινδυνος
...μα το νομισμα ενα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
