Να’ ταν θεέ μου να ξεσπάσει μια δυνατή καταιγίδα
Τα εμπόδια στον δρόμο μου που ψηλά ορθώνονται
Με τα ορμητικά της νερά να παρασύρει.
Πίσω από την κλειστή πόρτα, πίσω από το κλειστό παραθύρι
Σ’ αναστολή αισθήματα, καμώνονται
Πως είναι τάχα, απασφαλισμένη χειροβομβίδα.
Σε μια μόνιμα καθυστερημένη καταιγίδα
Σε μια ουσιαστικά ανενεργή χειροβομβίδα
Αναπαύω καθησυχαστικά την όποια μου ελπίδα.
Άνθρωπε, δες τα όποια σου λάθη σαν άγια πάθη
Έστω και τώρα, την ύστατη ώρα, προχώρα
Και μάθε, ό,τι μέχρι τώρα δεν έχεις μάθει:
Μετά την Σταύρωση, η Ανάσταση θε να ΄ρθει.
