| |
| | Ελενη Βακαλο |  | | |
ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ
Η έννοια των τυφλών
– Απ’ το ημερολόγιο των τυφλών –
Απλώθηκε σα σκιά απειλής κι ησυχίας μεγάλης όταν μέσα της βρίσκεσαι και δεν έχεις να λες
το “πότε πια θα ‘ρθει”
εφηβεία καινούργια με χλόη που μαύρη, τώρα καθώς το μπορούσα κατάματα να βλέπω τον ήλιο, στις παρυφές του φυτρώνει
Κι όπως τότε που έρωτα περιμένοντας την καρδιά μου φοβόμουν
Πολλά γύρω μου και αόριστα κι ακοές πιο ωραίες
Όπως πάντα πλησιάζοντας τη σιωπή και οι ψίθυροι και τα νεύματα που διακρίνεις
Όλα μοιάζανε πως χάνονταν κι όλα τότε ξανοίγανε
Νοσταλγία αργής μεταμόρφωσης συνοδεύει το ποίημα
Γιατί τάχα πώς να βρεθήκανε οι επιθυμίες στο ποίημα και τα άλλα που το θάνατο ετοιμάζουν;
Αυτά ένας συλλογισμός βαθύς τα αναπαύει
Ζώνες που αστράφτουν έρημες κι απρόσκοπτος ο αέρας τους περνάει από τη γη
Με το γυμνό κεφάλι του και τις μικρές ψιλές φωνές, τις γρήγορες
Του λάρυγγα
Διασχίζοντας – τι γρήγορα – τις ζώνες του καιρού
Όχι με μιας
Με πάλεψε, σ’ όλο το σώμα μου έσκαψε για τα όμοια του φωλιές
Κι έγινα κατοικία άγριων πουλιών
Στη μέση ερημιάς
Τώρα εκεί θα κατοικεί τ’ ωραίο πουλί
Σ’ ένα κουβάρι συνωστίζεται αναπνοής
Το τρωκτικό των θεμελίων
Ποια χάραξε στα χείλη μου η λέξη αμυχή
Ήτανε δίχτυ ψυχών τα πουλιά, ήταν παγίδες, δεν άφηναν ανοιχτό ουρανό
(“Η Έννοια των Τυφλών”, 1962)
Ο μεγάλος κουτός φεγγαροπρόσωπος
Εκεί που τον βάλανε κάθισε και καθόντανε με τα μάγουλα φουσκωτά λυπημένο όπως δίνουνε κάτι στο πρόσωπο, και αυτό αν ήτανε λύπη, δικιά του μόνο ήτανε, με μας δεν είχε να κάνει. Σκιές που του ρίχναμε κάποτε, ο ένας περνώντας μπροστά του ο άλλος στα πλάγια, κι αυτό ούτε είχε με κείνον να κάνει.
Κουτός όπως ήτανε και όλα τα έβλεπε, ή καθόλου μπορεί, κι αυτό δεν το ξέρω, για να δει πιο καλά κοντά του αν είμαστε μακρύτερα θα έπρεπε καλά να μη βλέπει, ή αλλιώτικα, εμπρός του ποιος ήτανε π΄σω του θα έπρεπε αν πήγαινε αυτός να κρυβόταν, μα ελπίδα τέτοια κανένας δεν έχει
Ο αδελφός μου ο κοντούλης
Με το κόκκινο βρακί
Εδώ πηγαίνει εκεί πατεί
Μάτια μύτη στόμα έχει
Κάνε κι ένα στρογγυλό
Γύρω-γύρω βάλτο αυτό
Πάτησέ το, και πετώ
Κι αν σε πιάσω έχασες
(“Γενεαλογία”, 1971)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | πανω στα ιχνη...... του καιρου | | | |
|
Δ.ΣΚΟΥΦΟΣ
27-03-2021 @ 23:34 | Η Ελένη Βακαλό (1921-2001) γεννήθηκε (το πατρικό της επώνυμο: Σταυρινού) στην Κωνσταντινούπολη. Σε ηλικία δύο χρόνων εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1940-1945) και το 1948 έφυγε για το Παρίσι, όπου ειδικεύτηκε στην ιστορία τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, ενώ παρακολούθησε επίσης σεμινάρια ανθρωπιστικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στη μέση εκπαίδευση ως καθηγήτρια Νέων Ελληνικών και στη συνέχεια στράφηκε επαγγελματικά στη Σχολή Διακοσμητικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών Βακαλό, την οποία ίδρυσε από κοινού με το ζωγράφο και σκηνογράφο σύζυγό της Γιώργο Βακαλό(πουλο). Παράλληλα ασχολήθηκε με τη διδασκαλία Ιστορίας Τέχνης και την κριτική. Ως τεχνοκριτικός συνεργάστηκε με την εφημερίδα Τα Νέα (1952-1975 με ενδιάμεση διακοπή κατά τη διάρκεια της επταετούς δικτατορίας) και περιοδικά όπως ο Ζυγός, τα Νέα Γράμματα, η Καινούρια Εποχή, η Κριτική και με την Ελληνική Ραδιοφωνία (1954-1957 και 1977-1978). Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1944 από τις σελίδες του περιοδικού Νέα Γράμματα και ένα χρόνο αργότερα εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή, με τίτλο Θέμα και παραλλαγές. Σταθμό στην ποιητική της πορεία αποτέλεσε η ποιητική συλλογή της Στη Μορφή των θεωρημάτων (1951). Το 1991 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή Γεγονότα και ιστορίες της κυρα – Ροδαλίνας. Έργα της μεταφράστηκαν στα γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, γιουγκοσλαβικά και ρουμανικά. Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας Λογοτεχνών και της Διεθνούς Ένωσης Κριτικών. Ασχολήθηκε επίσης με τη λογοτεχνική μετάφραση. Το ποιητικό έργο της Ελένης Βακαλό τοποθετείται από τους ιστορικούς στο χώρο του ελληνικού μεταπολεμικού υπερρεαλισμού. 1. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία της Ελένης Βακαλό, βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Ελένη Βακαλό», Η ελληνική ποίηση · Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.186-188. Αθήνα, Σοκόλης, 1982 και του ιδίου, «Βακαλό Ελένη», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό2. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1984. | | inokrini
28-03-2021 @ 00:16 | ::up.:: ::up.:: Τώρα εκεί θα κατοικεί τ’ ωραίο πουλί
Σ’ ένα κουβάρι συνωστίζεται αναπνοής
Το τρωκτικό των θεμελίων | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
